zondag 30 december 2012

Milford Sound


23 december is een dag met kilometers. Vanaf de Haastpas cirkelen we eerst naar beneden om dan via een mooie vallei weer naar boven te klimmen. Op de pas net voor Queenstown hebben we een prachtig zicht op de thrillseekers capital of the world. Hier zouden we kunnen skydiven, bungyjumpen, raften, downhill kunnen fietsen en nog veel meer, alles tegen een behoorlijke vergoeding natuurlijk, maar het moet gezegd worden: ok in een mooie setting van met sneeuw bedekte steile bergkammen. We beperken ons echter tot de adrenalinerush van de kinderen en maken een tochtje met de "skilift" naar boven. Ook mooi vinden wij, maar als Julie en Rein de rodelbaan gezien hebben, hebben zij met papa en mama toch een klein verschil van mening. Deze keer toch maar een keer niet. Het leed duurt precies net zo lang tot we het ski-eitje weer naar beneden nemen (al zal de wonde morgenavond nog een keer opengereten worden als blijkt dat vriendje Daan wel met z'n vader een ritje heeft gemaakt...). Een halfuurtje verder maken we kampement.

Terwijl in Nederland en België de winkels leeggehaald worden voor de diverse kerstdiners, is 24 december voor ons een rustig dagje. We hebben maar anderhalf uur rijden te gaan voor ons eindpunt Te Anau. Het is een aardig dorpje aan een prachtig meer met ook hier weer besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Het valt ons op dat de sneeuw tot redelijk laag (ongeveer 1500 meter schatten we) blijft liggen, terwijl de temperatuur met name vandaag (dik over de 25 graden) zeker niet winters aan doet. We zoeken zelfs even de koelte op in de plaatselijke bioscoop waar we een met een film een sfeerbeeld krijgen van het fjordengebied waar we de komende dagen zullen vertoeven. Aan het water van het meer van Te Anau merken we overigens wel dat de kou niet erg veraf is. Het weerhoudt Julie en Geert niet van een heerlijke duik. Julie ontpopt zich steeds meer als de ijsbeer van de familie en neemt regelmatig het voortouw om een duik te nemen, ook al voelt het water koud aan. Kerstavond brengen we door met Nicole en Sander en de kinderen. De barbecue van de camping wordt opgestookt en de salades, gebakken aardappeltjes en worstjes smaken uitstekend. Het wordt een gezellige avond, zeker als tegen een uur of elf de rendier kerstlichtjes van de camping te zien zijn.

Eerste kerstdag begint vroeg; voor zes uur. Het uitpakken van de kerstpakjes zorgt vooral bij Julie voor de nodige spanning. Heerlijk hoe ze daar in mee kunnen gaan. De kinderen hebben een paar dagen geleden zelf hun pakjes uitgezocht, ze hebben gespeeld met het inpakpapier, Marjolein heeft de cadeautjes in hun zicht ingepakt, maar de kerstman is vannacht toch langs geweest om ze te komen verstoppen..... Het kerstontbijt is dan misschien niet heel erg uitgebreid, het is wel inclusief een gekookt eitje én beschuit met muisjes. Natuurlijk volgt er een skypemoment met beide thuisfronten. Het verschil had echter niet groter kunnen zijn met de twee opa's en oma's in kerstornaat voor de nachtmis en wij in onze zomer outfit.
Na het afscheid van onze Nederlandse reisgenoten, slaan we af naar het westen om een van de toeristische hoogtepunten van het zuidereiland aan te doen: Milford Sound. Het regent er 200 dagen per jaar en wij hebben een straalblauwe hemel! De weg ernaartoe is al indrukwekkend. We rijden door oude gletsjerdalen en stappen af en toe even uit om van de vele vergezichten te genieten. Hier doen de Mirror Lakes wel wat hun naam hen ingeeft. Om een uur of twee stoppen we voor onze "piece de résistance" van de dag: Key Summit (een ruime 3 uur heen en terug) . De klim zelf is pittig maar eenmaal boven de boomgrens worden we beloond met een schitterend uitzicht. We zien 360 graden rond besneeuwde bergtoppen, kleine en grote bergmeren en kunnen - vooral omdat het zo helder is - heel erg ver kijken. We krijgen een warm gevoel dat we dit met z'n vijven kunnen doen en er ook met z'n vijven van genieten! Eenmaal beneden hebben we voldoende ruimte gecreëerd voor ons kerstmaal.

De camping in Hollyford (een uitgestorven mijndorpje 10 kilometer van de doorgaande route) ligt er liefelijk bij langs een bergstroompje, omzoomd door ruige bergkammen. Blijkbaar hebben sandflies ook smaak, want ze bivakkeren hier met z'n miljoenen... Het deert ons niet want Julie en Marjolein hebben een heerlijk kerstmenu samengesteld:
·         Vooraf: gerookte zalm (hierbij voor de kinderen een glas squash  en voor de ouders een glas pinot gris uit de Marlborough valley)
·         Hoofdgerecht: een lamshaasje op een bedje van haricots vert en gepureerde aardappelen overgoten met een cranberrysaus (hierbij voor de kinderen een glas sprankelend bronwater van het huis en voor de ouders een glas Pinot Noir uit de Otago Vallei)
·         Dessert: Grand dessert á la Julie
Tweede kerstdag maken we onze tocht naar Milford Sound af. Volgens Julie en Rein maken we vandaag een nieuw record: het record meeste korte wandelingen op één dag. En ze hebben gelijk want over de dag heen stoppen we op zes plaatsen om verschillende watervallen te zien en om een eerste glimp op te vangen van de Milford Sound zelf. Naast deze korte stops waarvan vooral de Marian falls, The Chasm en de Foreshore walk indruk maken, is er de tocht door de Homer tunnel: 1.5 km in het door het donker die Hidde vooral geweldig vindt. Eenmaal door de tunnel en op driekwart van de 120 km vanaf Te Anau wordt de omgeving echt ruw. Vele watervalletjes kronkelen naar beneden met smeltwater van de grote vlakken sneeuw die overal nog liggen en even later rijden we weer door dicht regenwoud. Ineens opent de fjord zich voor ons en zijn we weer op zeeniveau terwijl om ons heen de bergtoppen hoog boven ons uit torenen. Het is hier inderdaad erg mooi!
Mitres Peak, Milford Sound
De volgende ochtend doen we wat iedereen hier zo ongeveer doet die hier komt: we nemen de boot en varen de lengte van de fjord uit. We prijzen ons gelukkig dat het weer ook vandaag nog geweldig is en we vanaf het water de verschillende bergtoppen kunnen zien. Mitres Peak springt eruit met z'n 1600m, niet zo zeer omdat hij de allerhoogste in de buurt is (het gaat hier tot zo'n 2500m) maar wel omdat hij steil vanuit de zee oprijst en daarmee de hoogste berg ter wereld is (die dus zo steil uit zee oprijst). Maar naast Mitres Peak is eigenlijk het hele fjord behoorlijk indrukwekkend. De granieten wanden steken sterk af tegen het helderblauwe water van de zee.
Voor de kinderen (en voor ons stiekem ook) is er tweemaal het intermezzo van de bontzee honden die hier op een paar kliffen liggen te luieren. Grappig is dat ze daarvoor het meest winderige plekje van het fjord hebben uitgekozen, volgens de kapitein van het schip kan het hier behoorlijk spoken. Waarschijnlijk zitten ze daar om wat minder last te hebben van de sandflies.  Deze vervelende muggensoort komt alleen op Nieuw Zeeland voor en ze steken behoorlijk. Onze benen en armen zijn er getuige van. Vandaag valt het erg mee want de beestjes houden niet zo van de zon. Ze zijn er overigens al eeuwen en de Maori weten ook waarom. Toen de goden de 16 fjorden van de Zuidkust maakten begonnen ze in het zuiden en werkten langzaam naar het noorden toe. Daarom zijn de fjorden in het zuiden ook minder netjes ze kronkelen meer en zijn minder indrukwekkend. Maar bij de laatste (Milford Sound) hebben ze extra hun best gedaan en het resultaat mag er zijn. Zo vond ook de vrouw van een van de goden, ze was waarlijk onder de indruk, maar ze zag ook de keerzijde. Ze was bang dat de mensen alleen maar naar het natuurschoon zouden komen staren en daardoor hun werk niet meer zouden doen. En daarom schiep ze de Sandflies zodat de mensen wel moesten blijven bewegen, anders werden ze aangevallen door hordes van deze beestjes.
Net voor het eind van de boottocht stoppen we bij het onderwater observatorium. Hier dalen we af in een tunnel om negen meter onder de zeespiegel het waterleven te bewonderen. Heel wat visjes zwemmen langs de ramen, we zien een zeester een mossel verorberen en het witte black coral ziet er heel mooi uit. Eenmaal terug aan wal rijden we de weg terug naar de bewoonde wereld en overnachten op een schattige camping aan het Manapouri Lake. We proosten aan het water op de afgelopen dagen en 's avonds blijven de superlatieven nog lang in onze hoofden rondzingen. Het was een mooie kerst.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten