Terwijl in Nederland en België de winkels leeggehaald worden
voor de diverse kerstdiners, is 24 december voor ons een rustig dagje. We
hebben maar anderhalf uur rijden te gaan voor ons eindpunt Te Anau. Het is een
aardig dorpje aan een prachtig meer met ook hier weer besneeuwde bergtoppen op
de achtergrond. Het valt ons op dat de sneeuw tot redelijk laag (ongeveer 1500
meter schatten we) blijft liggen, terwijl de temperatuur met name vandaag (dik
over de 25 graden) zeker niet winters aan doet. We zoeken zelfs even de koelte
op in de plaatselijke bioscoop waar we een met een film een sfeerbeeld krijgen
van het fjordengebied waar we de komende dagen zullen vertoeven. Aan het water
van het meer van Te Anau merken we overigens wel dat de kou niet erg veraf is.
Het weerhoudt Julie en Geert niet van een heerlijke duik. Julie ontpopt zich
steeds meer als de ijsbeer van de familie en neemt regelmatig het voortouw om
een duik te nemen, ook al voelt het water koud aan. Kerstavond brengen we door
met Nicole en Sander en de kinderen. De barbecue van de camping wordt
opgestookt en de salades, gebakken aardappeltjes en worstjes smaken uitstekend.
Het wordt een gezellige avond, zeker als tegen een uur of elf de rendier
kerstlichtjes van de camping te zien zijn.
Eerste kerstdag begint vroeg; voor zes uur. Het uitpakken van
de kerstpakjes zorgt vooral bij Julie voor de nodige spanning. Heerlijk hoe ze
daar in mee kunnen gaan. De kinderen hebben een paar dagen geleden zelf hun
pakjes uitgezocht, ze hebben gespeeld met het inpakpapier, Marjolein heeft de
cadeautjes in hun zicht ingepakt, maar de kerstman is vannacht toch langs geweest
om ze te komen verstoppen..... Het kerstontbijt is dan misschien niet heel erg
uitgebreid, het is wel inclusief een gekookt eitje én beschuit met muisjes.
Natuurlijk volgt er een skypemoment met beide thuisfronten. Het verschil had
echter niet groter kunnen zijn met de twee opa's en oma's in kerstornaat voor
de nachtmis en wij in onze zomer outfit.
Na het afscheid van onze Nederlandse reisgenoten, slaan we
af naar het westen om een van de toeristische hoogtepunten van het zuidereiland
aan te doen: Milford Sound. Het regent er 200 dagen per jaar en wij hebben een
straalblauwe hemel! De weg ernaartoe is al indrukwekkend. We rijden door oude
gletsjerdalen en stappen af en toe even uit om van de vele vergezichten te
genieten. Hier doen de Mirror Lakes wel wat hun naam hen ingeeft. Om een uur of
twee stoppen we voor onze "piece de résistance" van de dag: Key
Summit (een ruime 3 uur heen en terug) . De klim zelf is pittig maar eenmaal
boven de boomgrens worden we beloond met een schitterend uitzicht. We zien 360
graden rond besneeuwde bergtoppen, kleine en grote bergmeren en kunnen - vooral
omdat het zo helder is - heel erg ver kijken. We krijgen een warm gevoel dat we
dit met z'n vijven kunnen doen en er ook met z'n vijven van genieten! Eenmaal
beneden hebben we voldoende ruimte gecreëerd voor ons kerstmaal.
De camping in Hollyford (een uitgestorven mijndorpje 10
kilometer van de doorgaande route) ligt er liefelijk bij langs een
bergstroompje, omzoomd door ruige bergkammen. Blijkbaar hebben sandflies ook smaak, want ze bivakkeren
hier met z'n miljoenen... Het deert ons niet want Julie en Marjolein hebben een
heerlijk kerstmenu samengesteld:
·
Vooraf: gerookte zalm (hierbij voor de kinderen
een glas squash en voor de ouders een glas pinot gris uit de
Marlborough valley)
·
Hoofdgerecht: een lamshaasje op een bedje van
haricots vert en gepureerde aardappelen overgoten met een cranberrysaus
(hierbij voor de kinderen een glas sprankelend bronwater van het huis en voor
de ouders een glas Pinot Noir uit de Otago Vallei)
·
Dessert:
Grand dessert á la Julie
Tweede kerstdag maken we onze tocht naar Milford Sound af. Volgens
Julie en Rein maken we vandaag een nieuw record: het record meeste korte wandelingen op één dag. En ze
hebben gelijk want over de dag heen stoppen we op zes plaatsen om verschillende
watervallen te zien en om een eerste glimp op te vangen van de Milford Sound
zelf. Naast deze korte stops waarvan vooral de Marian falls, The Chasm en
de Foreshore walk indruk maken, is er
de tocht door de Homer tunnel: 1.5 km in het door het donker die Hidde vooral
geweldig vindt. Eenmaal door de tunnel en op driekwart van de 120 km vanaf Te
Anau wordt de omgeving echt ruw. Vele watervalletjes kronkelen naar beneden met
smeltwater van de grote vlakken sneeuw die overal nog liggen en even later
rijden we weer door dicht regenwoud. Ineens opent de fjord zich voor ons en
zijn we weer op zeeniveau terwijl om ons heen de bergtoppen hoog boven ons uit
torenen. Het is hier inderdaad erg mooi!  |
| Mitres Peak, Milford Sound |
De volgende ochtend doen we wat iedereen hier zo ongeveer
doet die hier komt: we nemen de boot en varen de lengte van de fjord uit. We
prijzen ons gelukkig dat het weer ook vandaag nog geweldig is en we vanaf het
water de verschillende bergtoppen kunnen zien. Mitres Peak springt eruit met
z'n 1600m, niet zo zeer omdat hij de allerhoogste in de buurt is (het gaat hier
tot zo'n 2500m) maar wel omdat hij steil vanuit de zee oprijst en daarmee de
hoogste berg ter wereld is (die dus zo steil uit zee oprijst). Maar naast Mitres
Peak is eigenlijk het hele fjord behoorlijk indrukwekkend. De granieten wanden
steken sterk af tegen het helderblauwe water van de zee.
Voor de kinderen (en
voor ons stiekem ook) is er tweemaal het intermezzo van de bontzee honden die
hier op een paar kliffen liggen te luieren. Grappig is dat ze daarvoor het
meest winderige plekje van het fjord hebben uitgekozen, volgens de kapitein van
het schip kan het hier behoorlijk spoken. Waarschijnlijk zitten ze daar om wat
minder last te hebben van de sandflies. Deze vervelende muggensoort komt alleen op
Nieuw Zeeland voor en ze steken behoorlijk. Onze benen en armen zijn er getuige
van. Vandaag valt het erg mee want de beestjes houden niet zo van de zon. Ze
zijn er overigens al eeuwen en de Maori weten ook waarom. Toen de goden de 16
fjorden van de Zuidkust maakten begonnen ze in het zuiden en werkten langzaam
naar het noorden toe. Daarom zijn de fjorden in het zuiden ook minder netjes ze kronkelen meer en zijn minder
indrukwekkend. Maar bij de laatste (Milford Sound) hebben ze extra hun best
gedaan en het resultaat mag er zijn. Zo vond ook de vrouw van een van de goden,
ze was waarlijk onder de indruk, maar ze zag ook de keerzijde. Ze was bang dat
de mensen alleen maar naar het natuurschoon zouden komen staren en daardoor hun
werk niet meer zouden doen. En daarom schiep ze de Sandflies zodat de mensen wel moesten blijven bewegen, anders
werden ze aangevallen door hordes van deze beestjes.
Net voor het eind van de boottocht stoppen we bij het
onderwater observatorium. Hier dalen we af in een tunnel om negen meter onder
de zeespiegel het waterleven te bewonderen. Heel wat visjes zwemmen langs de
ramen, we zien een zeester een mossel verorberen en het witte black coral ziet er heel mooi uit.
Eenmaal terug aan wal rijden we de weg terug naar de bewoonde wereld en
overnachten op een schattige camping aan het Manapouri Lake. We proosten aan
het water op de afgelopen dagen en 's avonds blijven de superlatieven nog lang in
onze hoofden rondzingen. Het was een mooie kerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten