Oud & Nieuw in de Catlins

29 december 2012 alweer... We ontkomen er niet helemaal aan, maar de tijd vliegt. Julie laat ons dagelijks even subtiel weten hoeveel nachtjes het nog is eer we thuis zijn, terwijl Hidde en Rein aan het aftellen zijn naar het vliegtuig met de televisie. Wij proberen een en ander nog te verdringen, maar de dagen moeten redelijk gepland worden, willen we op tijd in Christchurch zijn om ons vliegtuig te halen. Een paar weken geleden hebben we de camping voor oudjaar al vastgelegd, maar gelukkig hebben we ruimte genoeg om bij de dag te kunnen blijven leven, een jasje dat ons prima past op dit moment. Zo rijden we vandaag vanuit Lake Manapouri naar het zuiden zonder precies te weten waar we vanavond zullen slapen. De besneeuwde bergtoppen laten we achter ons en al snel rijden we door een verlaten landschap met schapen en herten als toeschouwers langs de route. Met name de laatste vallen op want ze zijn in grote getale maar van enig hertenbiefstukje in de supermarkt is geen sprake. Wellicht export? Aan het lamsvlees hebben we ons wel al een aantal keer tegoed gedaan.

Na een paar mooie uitzicht punten komen we aan bij Curio Bay, een geweldige camping op een klif, die een vijftig meter uittorent boven de omliggende baaien. We krijgen een plekje tussen het flax met een beetje uitzicht op zee, vlakbij alle faciliteiten als toilet, douche en -ook belangrijk- een winkeltje met een ijsje. Bij het aanmelden krijgen we van de beheerder te horen dat de Hector dolfijnen in de linkerbaai (Purpoise bay) zwemmen en dat de zeldzame geeloogpinguïns in de rechterbaai (Curio bay) nestelen. We nemen het voor kennis aan en installeren ons. Als we even later ons verkenningsrondje maken, beseffen we dat we op een bijzondere plek terecht gekomen zijn. De dolfijnen zijn vanaf het strand prima te zien. Moeders met kalfjes zwemmen net voorbij de branding, een mooi gezicht. Ook aan de andere kant laat het plaatselijke wildlife zich in volle glorie bewonderen. Van de zeven paartjes pinguïns die er nestelen, zien we er vier. Vrolijk huppen ze uit het water en waggelen de rotsen over naar hun nest in de bossage aan de rand van het strand. De verrekijker brengt ze echt heel erg dichtbij. We zijn allemaal onder de indruk. Dat ze nestelen op een versteend woud van enkele honderden miljoenen jaren geleden -bij eb zichtbaar- is een interessante bijkomstigheid.

29 december wordt volgens de berichten de laatste mooie dag, daarna verwachten we een paar dagen regen. Vanaf de ontbijttafel zien we de dolfijnen in de branding surfen en Marjolein trekt het koude zeewater in voor een gratis Swimming with Hector dolphins. Ze komen tot op een paar meter. Geweldig! Dat het een uur of vier kost om weer op temperatuur te komen is een bijkomstigheid. Ook later op de dag, als de vloed op komt, blijven de dolfijnen in de buurt. We besluiten er een stranddagje van te maken. Julie, Rein en Hidde vinden twee vriendjes en het ene zandkasteel is nog niet af of het volgende is al weer in de maak. Heerlijk relaxt.

Op de dertigste pakken we weer in en rijden verder de zuidkust af richting het oosten. We maken een aantal stops. Eerst rijden we langs Slope Point, het meest zuidelijke punt van het vaste land van Nieuw-Zeeland. De Zuidpool is hier ruim 4800 kilometer vandaan. Klinkt dichtbij, maar ook de evenaar is niet heel ver weg; ca 5100 km. Toch maakt de frisse wind meer een Antarctische indruk dan die van een zwoele moesson... Daarna stoppen we op Florence Hill look out om te lunchen, maar buiten wat schapenvelden en een strandbaai zien we niet al te veel. Bij de Matai Falls breekt het beloofde noodweer uit. We wagen de 20 minute return nog om de watervallen te bekijken, maar we komen doorweekt terug bij de auto terwijl een onweer losbarst. Over of het uitzicht nu de moeite was, zijn de meningen verdeeld, maar de volgende watervallen van de dag, schrappen we van het programma.

Een camping met de naam New Haven, leek ons een mooie plek om het nieuwe jaar in te luiden. Het ziet er prima uit, al is het hele terrein behoorlijk drassig van de regen. Ook hier worden we weer geattendeerd op sea wildlife. Op de baai aan de rand van de camping luieren regelmatig een aantal zeeleeuwen. Marjolein gaat met de kinderen het strand verkennen terwijl Geert kampement maakt en een halfuur later laten ze enthousiast de foto's zien van een gezinnetje zeeleeuwen. Als Geert gaat kijken ziet hij ze nog net de zee in waggelen...

 

Oudjaarsdag maken we een ritje in de buurt. Nugget Point (een klif met vuurtoren en onderaan de rotskust zeeleeuwen, -olifanten en -honden door elkaar heen, van bovenaf moeilijk van elkaar te onderscheiden) levert mooie kiekjes op en bij Jack's Blowhole (een fysiologisch fenomeen waarbij de zee tot 200 meter landinwaarts te zien is door een groot gat in de grond) worden we onverwacht getrakteerd op een aantal geeloogpinguïns. Als we opperen om nog langs een watervalletje te rijden worden we door Julie terecht gewezen: "We hebben deze vakantie al zoveel watervallen gezien dat ik de tel kwijt ben. Wat maakt een meer of minder nu uit. Ik hoef niet meer, ik wil spelen". De boodschap is duidelijk... 

Julie en Rein ontdekken op de camping een paar Vlaamse kinderen om mee te spelen en genieten zo van de laatste uren van 2012 terwijl wij met een glaasje in de hand met onze Engelse buren de reis terughalen. Maar tien uur is toch echt kinderoudjaar met sterretjes en bubbels voor jong en oud en vooral vijf stralende gezichten. Terwijl de kinderen daarna direct in dromenland verkeren, nemen wij het jaar door en kunnen niet anders besluiten dan dat het goed was. Goede voornemens worden gedeeld met op de achtergrond wat ingetogen feestgedruis van twee tenten verder. Verder blijft het rustig want geen telefoonbereik en te donker voor een skypemoment. Eigenlijk best lekker om tegen half een zelf ook onder de wol te kruipen in de wetenschap dat wij er al zijn terwijl de rest van de wereld nog in spanning zit te wachten...

Nieuwjaarsdag begint zoals we de afgelopen maanden gewend zijn met om half acht Hidde die ons wakker komt "kussen" en Julie en Rein die boven in de camper liggen te keten. In de ochtend spelen we wat spelletjes en Julie gaat op eigen initiatief aan de slag met de kunst van het klokkijken... Soms toch nog best moeilijk. Op de middag trekt het open en maken we een heerlijke strandwandeling. Het klinkt als herhaling, maar in het echt verveeld het niet: de zeeleeuwen die we op het strand zien liggen en die we tot op een vijftien meter kunnen benaderen, blijven indrukwekkend. We schieten ons digitale rolletje vol en laten de dag verder voorbij kabbelen met een spelletje, blogje en boekje. Als deze dag kenmerkend wordt voor de rest van het jaar, kunnen we daar best mee leven.