In de nacht van een op twee januari barst de regen echt los,
tijd voor ons om er een rijdagje van te maken. Terwijl we de zuidkust
verwisselen voor de zuidkant van de oostkust staan de wegen blank van het
water. Even is het droog als we Dunedin aandoen. Een gezellig stadje met
Schotse roots. We beginnen met een heerlijke lunch in de plaatselijke Ierse pub
en daarna wandelen we door de straatjes die erg Europees aandoen met behoorlijk
wat "oude" stenen gebouwen of gebouwen die oud aan moeten doen.
Hoogtepunten zijn het station en de kathedraal, maar net voordat we de auto
weer bereiken worden we nog even doorweekt door de volgende bui. 
Onze camping staat op de Otago Peninsula. Een beangstigend
smal weggetje slingert ons ernaartoe. Toetje van de dag is een bezoek aan de
albatroskolonie die hier op de punt van het schiereiland nestelt. Het is de
enige albatroskolonie ter wereld die in "bewoond" gebied ligt. Een
gids vertelt ons eerst wat over het leven van de albatros: het dier blijft nadat
hij zich de eerste acht maanden heeft laten vetmesten door vader en moeder,
vijf jaar op zee. Hij kan als een van de weinige vogels zeewater filteren in
drinkwater zodat hij geen land nodig heeft. Daarna zoekt hij een partner en
komen ze samen één keer in de twee jaar aan wal om één jong groot te brengen.
Ze kunnen tot vijftig-zestig jaar oud worden. We krijgen ze ook te zien vanuit
een observatieruimte. Met hun drie meter spanwijdte, zijn ze best
indrukwekkend. Eenmaal terug, giet het weer behoorlijk maar de vooruitzichten
beloven beter. Achterin de camper hakken we de knoop door om onze laatste dagen
van de trip af te sluiten in stijl en weer de bergen in te trekken. 
's Nachts daalt de temperatuur verder en blijft het flink
regenen, maar in de ochtend worden we zowaar wakker met een zonnetje, een koud
zonnetje, maar een zonnetje. De tocht naar Lake Tekapo in het midden van Nieuw
Zeeland is een lange. Net voor we naar het Westen buigen stoppen we aan de kust
bij de Mouraki Boulders, grote ronde granieten bollen die in de banding liggen.
De legende gaat dat het boodschappenmandjes zijn die de goden hebben laten
liggen nadat ze op zee gevist hadden. Onderweg stoppen we ook nog bij Maori rotstekeningen,
maar we krijgen er vooral te lezen dat de meeste uitgehakt zijn en in musea
door het land heen bewaard worden. Het uitzicht op onze route naar Lake Tekapo is
wel erg mooi: het koude weer van de afgelopen dagen heeft een laagje sneeuw
achtergelaten op de zuidelijke flanken van de bergen. We schatten dat het tot
op een meter of 1000 gesneeuwd moet hebben. Alsof er met de poedersuikerbus
even overheen gegaan is...
Ook bij Lake Tekapo staat er een koude wind, meer dat doet
niks af aan het prachtige uitzicht. We boeken meteen een extra nachtje bij
zodat dit daadwerkelijk onze allerlaatste stop met de camper is. We gaan ervan
genieten.
Het wordt allemaal een beetje weemoedig maar op 4 januari
trekken we voor het laatst de wandelschoenen aan om een mooie wandeling te
maken over Mount John heen en langs het meer terug. De vergezichten zijn
adembenemend en de kleur van het meer lijkt elk uur te veranderen van turkoois
naar licht blauw, donkerblauw en af en toe grijzig. En alles met een stralende
zon. Opeens roept Marjolein: "Een regenboog!" De wonderen zijn de
wereld nog niet uit: in de paar wolken die er hangen is duidelijk een regenboog
te zien, maar er is geen regen in de buurt. Benieuwd naar een verklaring...
Eenmaal terug wordt de speeltuin van de camping nog even onveilig gemaakt,
heerlijk dat ook Hidde zonder een van ons tweeën z'n eigen gang kan gaan met
grote broer en zus op de achtergrond.
Ja, ja de laatste dag camper breekt aan. We ontbijten buiten
en ook vandaag gaan zowel Rein als Julie vrolijk aan de slag met hun
"werkjes". Julie is bij met taal en Rein rekent en leest er op los.
Misschien zorgt het vooruitzicht van een rondje "tubing" wel voor wat
extra motivatie. Want 's middags gaan we naar de plaatselijke
"hotpools" naast de camping en daar hebben ze ook een borstelbaan
waar je met een dikke autoband van de berg af kan glijden: pret verzekerd.
Julie, Rein en Geert mogen zich een uurtje uitleven terwijl Marjolein met Hidde
beneden het gegil aanschouwen. Hidde was namelijk een centimeter of 4 te klein.
De hotpools zijn ook erg lekker al is het bij een temperatuur van bijna dertig
graden wel erg hot allemaal. Julie en Geert besluiten tot een cooling down in
het bergmeer, met net geen 10 graden erg lekker. Later op de middag wandelen we
nog even naar de plaatselijke kerk: church
of the good shepherd, meer een kapelletje maar de view achter het altaar
geeft een nieuwe betekenis aan de uitdrukking: 'God's country'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten