Christchurch: The end!

Na vijf maanden is blog nummer 35 de laatste. Vanmiddag stappen we op het vliegtuig voor een tocht van 36 uur terug naar thuis, terug naar voeten op de grond, terug naar bekende gezichten, terug naar een echt bed, terug naar werk, terug naar de winter,... Zin? Met gepaste matigheid. Tijdens het nakeuvelen kwamen weer een heel aantal herinneringen naar boven en was de conclusie dat het leven van een reiziger verslavend is. Het niet weten wat er de volgende dagen precies gaat gebeuren, het buiten leven en bewegen in een prachtige en afwisselende natuur is voor ons een heerlijke manier van leven. En we gaan het missen.   Maar laten we de laatste dagen nog even op een rijtje zetten, want uiteindelijk zitten we natuurlijk gewoon nog aan de andere kant van de wereld! 6 januari rijden we in een ruk door naar Christchurch.  Het beeld van de bergen in de achteruitkijkspiegel en de lange vlakten met kaarsrechte wegen voor ons, heeft wel iets metaforisch. We lunchen bij de Mac waar Julie, Rein en Hidde erop attendeert dat het wel heel speciaal is want in Nederland gaan we niet zoveel naar de Mac. Niet erg, voegt ze eraan toe want daar gaan we thuis weer lekker naar De Roskam  en De Zwijger. Ja, we zullen nog wat aan verwachtingsmanagment moeten doen...

En dan rijden we door naar ons charmante motelletje in een rustig wijkje van Christchurch. Geert brengt de camper terug en dan is dat hoofdstuk ook definitief afgesloten, al met al waren we over dit vehikel een stuk beter te spreken dan de drie in Australië. Julie, Rein en Hidde zoeken al snel de televisie op en al valt er niet heel veel van te begrijpen, na zeven weken zonder tv zijn alle bewegende beelden mooi. Maar wij willen toch nog iets meer zien van de omgeving en met de fietsen van het motel gaan we gevijven in de namiddag op pad voor een heerlijk tochtje door de parken van Christchurch. We eindigen bij een gezellig restaurantje.

7 januari stappen we wederom op de fiets maar nu richting het city-center. We hebben een hele route in ons hoofd met een bezoek aan een aantal musea, maar als we onze plannen met de dame van het motel doorspreken, blijkt de route door het centrum niet mogelijk te zijn vanwege de puinhopen van de aardbeving van november 2011. Ook de musea zijn nog gesloten vanwege instortingsgevaar of ze zijn er gewoonweg niet meer. We gaan toch zelf maar even een kijkje nemen maar eenmaal in het centrum worden we toch wel even stil. Het hart van de stad ligt (nog steeds) in puin.

De kerk waar de naam van de stad vandaan komt is niet meer te redden, maar ook het hele winkel- en het uitgaansgebied is volledig afgesloten. Veel gebouwen staan er nog wel maar zijn blijkbaar te gevaarlijk om in te komen. Het doet onwerkelijk aan. Cafés waarvan de stoelen nog gewoon in de ruimte staan maar de ramen zijn kapot en het stof ligt overal. Een gebied van een vierkante kilometer midden in het centrum is afgezet en overal zijn grote graafmachines aan het werk om puin te ruimen. Het maakt indruk, vooral om dat het al ruim een jaar gelden is. Maar we zien ook wederopbouw. Onder de naam Re:start is een nieuw winkelcentrum ontstaan gemaakt van zeecontainers. We drinken er een kopje koffie en Julie en Rein kijken naar het straattheater. Het heeft zeker iets gezelligs.

Het tochtje in een waterfiets op de Avon die dwars door de stad loopt is ook altijd leuk natuurlijk vooral als het weer meespeelt. Maar daarna hebben we de stad ook wel gezien. De speeltuin in de botanische tuinen biedt soelaas aan de spanning van het vliegen van morgen. Rein en Julie kunnen nauwelijks wachten weer onderweg te zijn. Zelfs de zitplaatsen in de auto's van de opa's en oma's die ons komen ophalen, zijn al verdeeld. Tijdens het laatste dinertje worden de herinneringen nog een keer uitgebreid naar boven gehaald en dringt het besef door dat we heel veel leuke dagen hebben gehad, veel hebben beleefd en heerlijk hebben geleefd, vooral genoten hebben van elkaar. En er worden al weer nieuwe plannen gesmeed, want dan hebben we weer iets om naar uit te kijken!

 

Zo, dat was het. Voor een lifeverslag van de reis en fotoboeken, kom je maar een keer langs. We vonden het leuk om jullie met dit blogje op de hoogte te houden en jullie reacties op Facebook en het blog deden ons goed. U was een fijn publiek.

En voor ons: het was goed!