 |
| bij Craters of the moon |
Woensdag 5 december, terwijl Nederland zich opmaakt voor
pakjesavond, rijden wij onder een zwaarbewolkte hemel zuidwaarts richting
Tongariro National Park. Onderweg stoppen we even in Taupo om het plaatselijke
meer (het grootste van Nieuw Zeeland) in de mist te zien liggen en de
"Great Views" met de vulkanen van het National Park op de
achtergrond, jammerlijk te missen. De tocht langs de oevers van het meer maakt
iets goed, maar de daaraan voorafgaande stops bij Craters of the Moon en de
tientallen meters lange Huka Falls zijn echt de moeite waard. De Craters of the
Moon is een groot ruig terrein met een drietal grote kraters en een groot
aantal kleinere waaruit allerlei pluimpjes hete stoom aan de grond ontsnappen.
Het is relatief jong vulkanisch gebied en ontstaan toen er in de jaren vijftig
een geothermische centrale gebouwd werd in de buurt. We wandelen in miezerige
omstandigheden maar voelen tegelijkertijd de zon op onze hoofden branden. En
dat terwijl onze voeten de hele wandeling door opgewarmd worden door de grond.
Eenmaal in Whakapapa village, de uitvalsbasis voor Tongariro National Parc, is het
weer alleen maar verslechterd. We bezoeken tegen beter weten in het
plaatselijke informatiecentrum, maar zowel daar als op de camping worden we
gewaarschuwd voor extreem slecht weer. Voor de tweede keer tijdens onze trip
hebben we te maken een 'severe weather warning'; een serieuze
weerswaarschuwing. Volgens de voorspelling waait het morgen op de berg met
stormkracht en zakt de sneeuwgrens tot 1300 meter, zo ongeveer waar wij staan.
Maar het loopt tegen vieren en we besluiten toch maar een nachtje te blijven en
morgen door te trekken naar warmere oorden.
6 december opent heel
aardig, de koude nacht viel mee, en de ochtend begint droog. Een tweede bezoek
aan het informatie centrum leert ons dat de regen er zeker aankomt, maar dat het
misschien in de ochtend droog blijft. We wachten geen minuut en trekken onze
wandelschoenen aan om in ieder geval iets van het nationale park te zien. We
maken een heel mooie wandeling van 6 kilometer (2uur) naar de Taranaki falls
die met veel geweld vanwege de overvloedige regen van vannacht naar beneden
storten.
We spelen een kat-en-muisspelletje met de regen en de vergezichten
waarbij we, naarmate de dag vordert, steeds meer te zien krijgen en steeds
droger blijven. En het moet gezegd worden: het is hier prachtig. Als een
familie hobbits wandelen we door kleurrijke woestenij. Alleen voor de toppen
van de drie vulkanen moeten we de films van The
Lord of the Rings nog eens bekijken want die blijven in nevelen gehuld. Als
we 's middags een stevige lunch nuttigen in het plaatselijke chateau, valt de
regen met bakken uit de hemel, maar eenmaal buiten valt het allemaal wel weer mee
en besluiten we ook de tweede wandeling van 6 km (2,5 uur) maar gewoon te
beginnen en te zien waar het schip strandt. Met de nodige trots op de gezichten
van onze drie kleine wandelaars en zeer voldaan arriveren we later bij het
informatiecentrum waar ze erg opkijken dat Rein en Julie de wandeltochten van
samen 4,5 uur (volgens de boeken en wij lopen in datzelfde tempo) hebben
afgelegd en zeker op deze dag. Ook het verbaasde gezicht van het dametje bij de
camping is goud waard.
's Nachts valt de beloofde regen alsnog en daalt de
temperatuur ook met een graad of vijftien tot tegen het vriespunt en 's
ochtends moet het kacheltje dan ook echt op de hoogste stand alvorens we enige
aanstalten maken om uit bed te kruipen. Het skypemomentje met opa en oma is
altijd hartverwarmend en daarna rijden we in de stromende regen verder naar de
zuidkant van het nationale park. Ook daar bekijken we het skigebied en zowaar er
ligt een dun wit laagje op de noordelijke kant van de berg (1500m). Ondanks de
regen willen we toch graag de benen strekken vandaag dus ook hier gaan we
volledig ingepakt de berg op naar (wederom) een hoge waterval. Helaas komt de
regen nu tijdens onze wandeling wel met bakken uit de lucht. Vooral de lange
boardwalk over een drassig stukje zal even in het geheugen blijven hangen.
Eenmaal -verkleumd- in de auto en met de ruitenwisser en verwarming op de
hoogste stand rijden we door naar Pipiriki waar we uiterst vriendelijk
ontvangen worden op de camping en het weer van de volgende dag afwachten om te
beslissen of we een tochtje met een jetboot maken over een van de langste
rivieren van het land: de Whanganui door het Whanganui National Parc.
Het geluk is met ons: op 8 december staan we op met een
blauwe hemel. De jetboot is snel besteld en de slechte weersverwachting heeft
blijkbaar verder iedereen afgeschrikt want Thomas start de boot voor ons
alleen. De rivier meandert door het landschap met aan beide zijden groene bomen
die tientallenmeters hoog boven de rivier uittoornen. Thomas is een local die met
z'n jetboot langs de steile wanden scheert en hier en daar stopt om ons wat
over de historie te vertellen.
Halverwege 'landen' we en maken we een mooie
wandeltocht die ons brengt naar de Bridge
to nowhere, een brug die in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwd is
met het idee om er een weg overheen te laten lopen voor de plaatselijke boeren.
De weg is er nooit gekomen en de boeren zijn er sinds de jaren vijftig niet
meer dus... Tot groot jolijt van Rein en Julie maakt Thomas er op de terugweg
echt een beetje spektakel van met een aantal heel scherpe bochten. Eenmaal weer
aan wal is het een prachtige namiddag die we met de beentjes omhoog in Pipiriki
doorbrengen. Julie, Rein en Hidde ontwikkelen een haat-liefdeverhouding met de
puppy van de camping en wij pakken de kaarten en de boekjes er eens goed bij om
de laatste maand van onze trip te plannen. De zomervakantie van de middelbare
scholen is hier vandaag begonnen en die van de basisscholen begin volgende week
dus hier en daar vooraf boeken lijkt een noodzaak te gaan worden...
 |
| skypen met het thuisfront |
Eenmaal in Whakapapa village, de uitvalsbasis voor Tongariro National Parc, is het
weer alleen maar verslechterd. We bezoeken tegen beter weten in het
plaatselijke informatiecentrum, maar zowel daar als op de camping worden we
gewaarschuwd voor extreem slecht weer. Voor de tweede keer tijdens onze trip
hebben we te maken een 'severe weather warning'; een serieuze
weerswaarschuwing. Volgens de voorspelling waait het morgen op de berg met
stormkracht en zakt de sneeuwgrens tot 1300 meter, zo ongeveer waar wij staan.
Maar het loopt tegen vieren en we besluiten toch maar een nachtje te blijven en
morgen door te trekken naar warmere oorden. 
6 december opent heel
aardig, de koude nacht viel mee, en de ochtend begint droog. Een tweede bezoek
aan het informatie centrum leert ons dat de regen er zeker aankomt, maar dat het
misschien in de ochtend droog blijft. We wachten geen minuut en trekken onze
wandelschoenen aan om in ieder geval iets van het nationale park te zien. We
maken een heel mooie wandeling van 6 kilometer (2uur) naar de Taranaki falls
die met veel geweld vanwege de overvloedige regen van vannacht naar beneden
storten. 
We spelen een kat-en-muisspelletje met de regen en de vergezichten
waarbij we, naarmate de dag vordert, steeds meer te zien krijgen en steeds
droger blijven. En het moet gezegd worden: het is hier prachtig. Als een
familie hobbits wandelen we door kleurrijke woestenij. Alleen voor de toppen
van de drie vulkanen moeten we de films van The
Lord of the Rings nog eens bekijken want die blijven in nevelen gehuld. Als
we 's middags een stevige lunch nuttigen in het plaatselijke chateau, valt de
regen met bakken uit de hemel, maar eenmaal buiten valt het allemaal wel weer mee
en besluiten we ook de tweede wandeling van 6 km (2,5 uur) maar gewoon te
beginnen en te zien waar het schip strandt. Met de nodige trots op de gezichten
van onze drie kleine wandelaars en zeer voldaan arriveren we later bij het
informatiecentrum waar ze erg opkijken dat Rein en Julie de wandeltochten van
samen 4,5 uur (volgens de boeken en wij lopen in datzelfde tempo) hebben
afgelegd en zeker op deze dag. Ook het verbaasde gezicht van het dametje bij de
camping is goud waard.
's Nachts valt de beloofde regen alsnog en daalt de
temperatuur ook met een graad of vijftien tot tegen het vriespunt en 's
ochtends moet het kacheltje dan ook echt op de hoogste stand alvorens we enige
aanstalten maken om uit bed te kruipen. Het skypemomentje met opa en oma is
altijd hartverwarmend en daarna rijden we in de stromende regen verder naar de
zuidkant van het nationale park. Ook daar bekijken we het skigebied en zowaar er
ligt een dun wit laagje op de noordelijke kant van de berg (1500m). Ondanks de
regen willen we toch graag de benen strekken vandaag dus ook hier gaan we
volledig ingepakt de berg op naar (wederom) een hoge waterval. Helaas komt de
regen nu tijdens onze wandeling wel met bakken uit de lucht. Vooral de lange
boardwalk over een drassig stukje zal even in het geheugen blijven hangen.
Eenmaal -verkleumd- in de auto en met de ruitenwisser en verwarming op de
hoogste stand rijden we door naar Pipiriki waar we uiterst vriendelijk
ontvangen worden op de camping en het weer van de volgende dag afwachten om te
beslissen of we een tochtje met een jetboot maken over een van de langste
rivieren van het land: de Whanganui door het Whanganui National Parc.
Het geluk is met ons: op 8 december staan we op met een
blauwe hemel. De jetboot is snel besteld en de slechte weersverwachting heeft
blijkbaar verder iedereen afgeschrikt want Thomas start de boot voor ons
alleen. De rivier meandert door het landschap met aan beide zijden groene bomen
die tientallenmeters hoog boven de rivier uittoornen. Thomas is een local die met
z'n jetboot langs de steile wanden scheert en hier en daar stopt om ons wat
over de historie te vertellen. 
Halverwege 'landen' we en maken we een mooie
wandeltocht die ons brengt naar de Bridge
to nowhere, een brug die in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwd is
met het idee om er een weg overheen te laten lopen voor de plaatselijke boeren.
De weg is er nooit gekomen en de boeren zijn er sinds de jaren vijftig niet
meer dus... Tot groot jolijt van Rein en Julie maakt Thomas er op de terugweg
echt een beetje spektakel van met een aantal heel scherpe bochten. Eenmaal weer
aan wal is het een prachtige namiddag die we met de beentjes omhoog in Pipiriki
doorbrengen. Julie, Rein en Hidde ontwikkelen een haat-liefdeverhouding met de
puppy van de camping en wij pakken de kaarten en de boekjes er eens goed bij om
de laatste maand van onze trip te plannen. De zomervakantie van de middelbare
scholen is hier vandaag begonnen en die van de basisscholen begin volgende week
dus hier en daar vooraf boeken lijkt een noodzaak te gaan worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten