Whitsunday Islands - een stukje paradijs op aarde

20 september komen we aan in Arlie Beach: de uitvalsbasis voor alle excursies richting Whitsunday Islands. Van elke Australiëganger voor ons hebben we begrepen dat dit stukje paradijs op aarde een "must-see" is en met de Rough Guide en Cool Camping Australia in de hand lopen we een boekingsbureautje binnen. Een beetje met een benauwd hart want de afgelopen dagen zijn we meermaals gewaarschuwd dat het vakantie is in Queensland en dat het moeilijk zal worden om een plekje te vinden. 

Een alleraardigste dame denkt echter met ons mee en na een half uurtje hebben we een kampeervergunning voor drie nachten in de hand op een van de meest begeerde plaatsjes van de eilanden: Whitehaven beach (een naam die zichzelf de komende dagen volledig waar zal maken...). Rein zorgt nog even voor een kleine paniekaanval als hij op een gegeven moment het huisdier van de dame wakker maakt uit zijn winterslaap. Achter een van de postkaarten die Rein aan het uitzoeken is, zit namelijk een heuse kikker. Na enkele seconden blijkt de kikker inderdaad echt te zijn en zet Rein het op een gillen, Marjolein kan de kikker nog net overnemen en overdragen aan de dame  van het bureau die nog "Watch out, he's alive!" uitroept, wordt de kikker snel op de printer gezet waarna iedereen een beetje van de schrik kan bekomen. Nog even proviant inslaan voor de komende dagen want buiten ons zal er nog een tentje of acht op het eilandje staan, maar verder zal er niks of niemand in de buurt zijn...

De volgende dag melden we ons bij de haven waar onze "Scamper" net aanmeert om ons mee te nemen naar ons "onbewoond eiland". We krijgen een on-top kayak mee -'better for you; your kids will love it and they can paddle a bit around'- en 80 liter water (want drinkwater is er niet). Na een korte pitstop "No worries, it's just a fuse" zijn we op weg. Anderhalf uur later worden we afgezet samen met een andere familie met twee jonge kinderen en een vijftal Duitse tieners en met een kort "See you in three days" vertrek de Scamper terug naar de haven.

We confisceren snel het mooiste plekje van de camping en een half uurtje later maken Julie, Rein en Hidde hun eerste zandkasteeltje terwijl wij genieten van een adembenemend uitzicht: zon in een blauwe hemel, een nagenoeg verlaten hagelwit zandstrand (de laatste dagjestoeristen worden net weer in de boten geladen) en een azuurblauwe zee... Het wordt hier goed toeven de komende dagen.

Na een ietwat bewogen nacht (de yogamatjes zijn wel erg hard en slapen in een tent is toch weer net iets anders voor Julie en Rein dan in een camper en niet te vergeten Hidde die behoorlijk misbruik maakt van zijn privilege dat hij bij Mama en Papa in de tent mocht slapen) trekken we de volgende morgen de kam over naar Chance Bay, een verlaten strandje aan de andere kant van het eilandje.





De snorkels, schepjes en emmertjes gaan in de tas mee. We genieten de hele dag van moois op het strand en net onder water... heerlijk en veel mooi koraal en vissen in alle soorten en maten.
Marjolein staat zelfs oog in oog met een stingray - blij dat die een afslag nam.

overzee naar de Hill Inlet, met G&M er ook nog in...

Dag twee op het eiland staat in het teken van de grote odyssee. Aan de andere kant van het strand (zo'n acht kilometer verderop) staat bekend om zijn wereldberoemde Hill Inlet: dé stek om veelkleurige foto's te maken van Whitehavens zanderige baai. Dat kan je natuurlijk heen en terug te voet doen, maar wij gaan kayakend over zee. 's Morgens vroeg op pad want dan zijn de wind en het tij gunstig. Marjolein en Geert met de peddels in de hand en de kids ertussenin - 'ken net' zullen we maar zeggen.

Ook al is afstand schatten erg verraderlijk op het water en kost het behoorlijk wat inspanning... het is iedere "haal" waard. We zien zes waterschildpadden voorbij zwemmen en de view op de baai is prachtig. Een nieuw hoogtepunt! Na een woelige terugtocht (de wind is behoorlijk aangewakkerd, maar waait gelukkig de goede kant uit) ontdekken we dat er vlak voor onze camping ook prachtig koraal en vele vissen te vinden zijn.

Mooie sprookjes duren altijd te kort en op dag drie moeten we ons weer klaar maken voor de terugtocht. Wel hebben wij en de kinderen ondertussen contact gelegd met de buren: een Australische familie die voor tien maanden onderweg zijn in eigen land met twee kinderen van 4 en 3. Natuurlijk vragen we wat insight information en we krijgen een heel lijstje mee met tips. Het is overigens niet de eerste familie die we tegen komen. Trekken (met of zonder kinderen) zit heel wat Australiërs ook in het bloed.

Eenmaal terug op het vaste land (Geert ziet op de terugweg nog een verdwaalde Humback whale in de verte) trekken we verder naar het zuiden. Omdat het vakantie is in Queensland moeten we ons eerste idee om meteen naar Fraser Island door te rijden iets aanpassen en we besluiten om we de zee even te laten voor wat ze is en een beetje het binnenland in te trekken. We komen uit in Blackdown Tablelands National Parc. Een heerlijke rustige natuurcamping met een stuk of vijf andere gatsen en alle ruimte voor ons zelf op een plateau zo'n 800 meter boven het omringende landschap. We blijven drie nachtjes staan, doen alles erg op ons gemak, maken een paar mooie wandelingen, zwemmen in een ijskoude waterval en genieten 's avonds van een knapperend kampvuurtje, het eerste van deze vakantie. Na de geroosterde worstjes komen de Marshmallows tevoorschijn en terwijl we de familieklassieker "'s Avonds als het kampvuur brandt" te berde brengen, valt de nacht... Het voelt heel goed! We lijken onze tred gevonden te hebben.