Milford Sound



23 december is een dag met kilometers. Vanaf de Haastpas cirkelen we eerst naar beneden om dan via een mooie vallei weer naar boven te klimmen. Op de pas net voor Queenstown hebben we een prachtig zicht op de thrillseekers capital of the world. Hier zouden we kunnen skydiven, bungyjumpen, raften, downhill kunnen fietsen en nog veel meer, alles tegen een behoorlijke vergoeding natuurlijk, maar het moet gezegd worden: ok in een mooie setting van met sneeuw bedekte steile bergkammen. We beperken ons echter tot de adrenalinerush van de kinderen en maken een tochtje met de "skilift" naar boven. Ook mooi vinden wij, maar als Julie en Rein de rodelbaan gezien hebben, hebben zij met papa en mama toch een klein verschil van mening. Deze keer toch maar een keer niet. Het leed duurt precies net zo lang tot we het ski-eitje weer naar beneden nemen (al zal de wonde morgenavond nog een keer opengereten worden als blijkt dat vriendje Daan wel met z'n vader een ritje heeft gemaakt...). Een halfuurtje verder maken we kampement.

Terwijl in Nederland en België de winkels leeggehaald worden voor de diverse kerstdiners, is 24 december voor ons een rustig dagje. We hebben maar anderhalf uur rijden te gaan voor ons eindpunt Te Anau. Het is een aardig dorpje aan een prachtig meer met ook hier weer besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Het valt ons op dat de sneeuw tot redelijk laag (ongeveer 1500 meter schatten we) blijft liggen, terwijl de temperatuur met name vandaag (dik over de 25 graden) zeker niet winters aan doet. We zoeken zelfs even de koelte op in de plaatselijke bioscoop waar we een met een film een sfeerbeeld krijgen van het fjordengebied waar we de komende dagen zullen vertoeven. Aan het water van het meer van Te Anau merken we overigens wel dat de kou niet erg veraf is. Het weerhoudt Julie en Geert niet van een heerlijke duik. Julie ontpopt zich steeds meer als de ijsbeer van de familie en neemt regelmatig het voortouw om een duik te nemen, ook al voelt het water koud aan. Kerstavond brengen we door met Nicole en Sander en de kinderen. De barbecue van de camping wordt opgestookt en de salades, gebakken aardappeltjes en worstjes smaken uitstekend. Het wordt een gezellige avond, zeker als tegen een uur of elf de rendier kerstlichtjes van de camping te zien zijn.

Eerste kerstdag begint vroeg; voor zes uur. Het uitpakken van de kerstpakjes zorgt vooral bij Julie voor de nodige spanning. Heerlijk hoe ze daar in mee kunnen gaan. De kinderen hebben een paar dagen geleden zelf hun pakjes uitgezocht, ze hebben gespeeld met het inpakpapier, Marjolein heeft de cadeautjes in hun zicht ingepakt, maar de kerstman is vannacht toch langs geweest om ze te komen verstoppen..... Het kerstontbijt is dan misschien niet heel erg uitgebreid, het is wel inclusief een gekookt eitje én beschuit met muisjes. Natuurlijk volgt er een skypemoment met beide thuisfronten. Het verschil had echter niet groter kunnen zijn met de twee opa's en oma's in kerstornaat voor de nachtmis en wij in onze zomer outfit.

Na het afscheid van onze Nederlandse reisgenoten, slaan we af naar het westen om een van de toeristische hoogtepunten van het zuidereiland aan te doen: Milford Sound. Het regent er 200 dagen per jaar en wij hebben een straalblauwe hemel! De weg ernaartoe is al indrukwekkend. We rijden door oude gletsjerdalen en stappen af en toe even uit om van de vele vergezichten te genieten. Hier doen de Mirror Lakes wel wat hun naam hen ingeeft. Om een uur of twee stoppen we voor onze "piece de résistance" van de dag: Key Summit (een ruime 3 uur heen en terug) . De klim zelf is pittig maar eenmaal boven de boomgrens worden we beloond met een schitterend uitzicht. We zien 360 graden rond besneeuwde bergtoppen, kleine en grote bergmeren en kunnen - vooral omdat het zo helder is - heel erg ver kijken. We krijgen een warm gevoel dat we dit met z'n vijven kunnen doen en er ook met z'n vijven van genieten! Eenmaal beneden hebben we voldoende ruimte gecreëerd voor ons kerstmaal.

De camping in Hollyford (een uitgestorven mijndorpje 10 kilometer van de doorgaande route) ligt er liefelijk bij langs een bergstroompje, omzoomd door ruige bergkammen. Blijkbaar hebben sandflies ook smaak, want ze bivakkeren hier met z'n miljoenen... Het deert ons niet want Julie en Marjolein hebben een heerlijk kerstmenu samengesteld:

·         Vooraf: gerookte zalm (hierbij voor de kinderen een glas squash  en voor de ouders een glas pinot gris uit de Marlborough valley)

·         Hoofdgerecht: een lamshaasje op een bedje van haricots vert en gepureerde aardappelen overgoten met een cranberrysaus (hierbij voor de kinderen een glas sprankelend bronwater van het huis en voor de ouders een glas Pinot Noir uit de Otago Vallei)

·         Dessert: Grand dessert á la Julie

Tweede kerstdag maken we onze tocht naar Milford Sound af. Volgens Julie en Rein maken we vandaag een nieuw record: het record meeste korte wandelingen op één dag. En ze hebben gelijk want over de dag heen stoppen we op zes plaatsen om verschillende watervallen te zien en om een eerste glimp op te vangen van de Milford Sound zelf. Naast deze korte stops waarvan vooral de Marian falls, The Chasm en de Foreshore walk indruk maken, is er de tocht door de Homer tunnel: 1.5 km in het door het donker die Hidde vooral geweldig vindt. Eenmaal door de tunnel en op driekwart van de 120 km vanaf Te Anau wordt de omgeving echt ruw. Vele watervalletjes kronkelen naar beneden met smeltwater van de grote vlakken sneeuw die overal nog liggen en even later rijden we weer door dicht regenwoud. Ineens opent de fjord zich voor ons en zijn we weer op zeeniveau terwijl om ons heen de bergtoppen hoog boven ons uit torenen. Het is hier inderdaad erg mooi!

Mitres Peak, Milford Sound

De volgende ochtend doen we wat iedereen hier zo ongeveer doet die hier komt: we nemen de boot en varen de lengte van de fjord uit. We prijzen ons gelukkig dat het weer ook vandaag nog geweldig is en we vanaf het water de verschillende bergtoppen kunnen zien. Mitres Peak springt eruit met z'n 1600m, niet zo zeer omdat hij de allerhoogste in de buurt is (het gaat hier tot zo'n 2500m) maar wel omdat hij steil vanuit de zee oprijst en daarmee de hoogste berg ter wereld is (die dus zo steil uit zee oprijst). Maar naast Mitres Peak is eigenlijk het hele fjord behoorlijk indrukwekkend. De granieten wanden steken sterk af tegen het helderblauwe water van de zee.

Voor de kinderen (en voor ons stiekem ook) is er tweemaal het intermezzo van de bontzee honden die hier op een paar kliffen liggen te luieren. Grappig is dat ze daarvoor het meest winderige plekje van het fjord hebben uitgekozen, volgens de kapitein van het schip kan het hier behoorlijk spoken. Waarschijnlijk zitten ze daar om wat minder last te hebben van de sandflies.  Deze vervelende muggensoort komt alleen op Nieuw Zeeland voor en ze steken behoorlijk. Onze benen en armen zijn er getuige van. Vandaag valt het erg mee want de beestjes houden niet zo van de zon. Ze zijn er overigens al eeuwen en de Maori weten ook waarom. Toen de goden de 16 fjorden van de Zuidkust maakten begonnen ze in het zuiden en werkten langzaam naar het noorden toe. Daarom zijn de fjorden in het zuiden ook minder netjes ze kronkelen meer en zijn minder indrukwekkend. Maar bij de laatste (Milford Sound) hebben ze extra hun best gedaan en het resultaat mag er zijn. Zo vond ook de vrouw van een van de goden, ze was waarlijk onder de indruk, maar ze zag ook de keerzijde. Ze was bang dat de mensen alleen maar naar het natuurschoon zouden komen staren en daardoor hun werk niet meer zouden doen. En daarom schiep ze de Sandflies zodat de mensen wel moesten blijven bewegen, anders werden ze aangevallen door hordes van deze beestjes.

Net voor het eind van de boottocht stoppen we bij het onderwater observatorium. Hier dalen we af in een tunnel om negen meter onder de zeespiegel het waterleven te bewonderen. Heel wat visjes zwemmen langs de ramen, we zien een zeester een mossel verorberen en het witte black coral ziet er heel mooi uit. Eenmaal terug aan wal rijden we de weg terug naar de bewoonde wereld en overnachten op een schattige camping aan het Manapouri Lake. We proosten aan het water op de afgelopen dagen en 's avonds blijven de superlatieven nog lang in onze hoofden rondzingen. Het was een mooie kerst.

Fox en Franz Joseph gletsjers

19 december... Het eerste wat we doen bij het opstaan is de gordijnen opzij schuiven en vol verwachting naar boven turen. Onze gezellige camping in Franz Joseph heeft zicht op de gletsjer maar deze is helaas nog in nevelen gehuld al doet de zon wel al prima zijn best. De hele ochtend blijven we af en toe naar boven spieken want vanmiddag gaan we naar boven! Julie verdiept zich 's ochtends nog in de schrijfletters en Geert loopt met de jongens even het dorp in. 

Het is langzaam opbouwen naar een nieuw hoogte-punt van onze trip: een helikopter vlucht over de Franz Jozeph en de Fox gletsjer met een landing bovenop een van de twee. Zelfs Rein is behoorlijk onder de indruk, tegen ons: "Hebben jullie echt nog nooit van je leven in een helikopter gezeten? Zo hé, dan is het wel heel speciaal." En gelijk heeft hij, het is heel speciaal! Nadat ook de piloot groen licht heeft gegeven, stappen we gevijven achterin (Hidde op schoot bij Marjolein). Met de riemen net vast en de koptelefoons op, zijn we binnen een paar tellen airborn. 

Mount Tasman (l) en Mount Cook (r)

De vlucht is een bijzondere ervaring. We scheren over bergkammen en langs diepe kloven en hebben een prachtig zicht op zowel de bergpieken, de gletsjers (Fox en Franz Joseph) als ook de zee. Zowel de kinderen als wijzelf kijken onze ogen uit. Hier en daar hangen nog wat witte wolkjes, maar eigenlijk maakt dat het alleen maar echter... Hierboven zien we ook Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) en Mount Tasman (de op een na) in al hun glorie en in en volle zonneschijn liggen. Na een kwartiertje zet de piloot de landing in op de top van Franz Jozeph en even later staan we in niemandsland tot halverwege onze enkels in de sneeuw. Geweldig! Na het fotomoment is er even tijd voor een paar sneeuwballen en het genieten van het uitzicht, maar daarna vliegen we  verder over de gletsjer naar beneden en dalen we erg snel een dikke 2000 meter en staan we na een half uur (in ieder geval letterlijk) weer met beide benen op de grond. We zijn nog niet van het landingsplatform af, of de helikopter is met z'n volgende lading al weer naar boven... Er zit behoorlijk wat adrenaline in de lijfjes van de kinderen want het bleef die avond nog lang onrustig in de camper! Maar wat een belevenis...

Peters pool bij Franz Joseph gletsjer

Franz Joseph gletsjer

20 december begon negen jaar geleden ook met een bleek zonnetje, maar naarmate de dag vorderde evolueerde het weer omgekeerd evenredig met de stemming van de dag... Vandaag blijft het de hele dag stralend en we besluiten de gletsjer ook van onderuit te gaan bekijken. Twee wandelingen bij Franz Joseph en Peters pool geven een mooi beeld van wat we gisteren vanuit de lucht zagen. De kinderen lopen wederom vol enthousiasme en Hidde kwebbelt vrolijk over zijn helikopter en Julie vraagt wanneer we weer gaan... Maar ook het onderwerp van ons trouwfeest komt aan bod. Rein: "Julie, als jij nu negen was geweest was jij erbij geweest op het feest. Dat zou wel heel cool zijn, toch?" 's Avonds laten we de glazen klinken in het café-restaurant tijdens het feestmaal van fish 'n chips.
Na twee dagen mooi, moet het weer wel een keer omslaan, en dat doet het dan ook radicaal. De regen komt de volgende ochtend met bakken uit de hemel en korte navraag bij de receptie geeft weinig hoop voor de rest van de dag. Dan maar wat boodschappen en rustig richting het volgende gletsjer dorp: Fox, want morgen belooft beter. De middag vullen we met wat spelletjes zowel "old school" als digitaal, maar het betere trek-, duw- en klierwerk hoort natuurlijk ook bij zo'n dag. In de avond is het zowaar weer droog en de camping heeft een prima speeltuin en barbecue.

Lake Matheson

Fox gletser

De volgende dag begint grijs en als we de wandeling rond het spiegelmeer Matheson Lake maken zien we zo'n vijftig wolkentinten prachtig gespiegeld, maar geen besneeuwde bergtoppen. Maar als de dag vordert wordt het steeds beter en de onderkant van Fox Glacier ligt vol in de zon als we daar aankomen voor een wandeling!

In de middag moeten we weer een aantal kilometers maken om ons rondje Zuidereiland te kunnen vervolledigen. De bochtige route levert in de auto mooie spraakverwarringen op: "Ik voel me niet zo lekker" heeft verschillende betekenissen zo hebben we inmiddels ervaren: Julie: onmiddellijk stoppen want er komt van alles uit mijn maag; Hidde: ik verveel me ontzettend wanneer zijn we er en ik wil aandacht; Rein: ik heb honger en wil eigenlijk nu meteen een lolly/snoepje/koekje. De avondcamping is een natuurcamping op de Haastpass en route richting Queenstown, midden in de bergen, met voor het eerst in Nieuw Zeeland, een kampvuurtje.

van Abel Tasman NP naar Nelson Lakes NP en de zeehondenkolonie van Cape Foulwind

Donderdag 13 december: wederom een stralende dag en we rijden een mooie route naar Marahau, aan de rand van het Abel Tasman National Park. We boeken onze watertaxi voor de volgende dag -oplettendheid van Marjolein zorgt ervoor dat we niet te veel betalen - en maken een avondwandelingetje over het ruim 800 meter brede strand, morgenochtend is er geen enkele meter meer van over. Het verschil tussen eb en vloed is hier een dikke vijf meter (hoog). De camping voelt 's avonds erg huiselijk aan. Veel Nederlandse backpackers zijn hier neergestreken en met name het Brabantse accent voert -in ieder geval qua volume- de boventoon.

Ochtends staan we om half negen bepakt en bezakt klaar om met z'n vijven een flink stuk van de befaamde Abel Tasman coastal track te lopen. Het zou een bijzondere dag worden. Nog aan land stappen we in onze watertaxi die op de trailer achter een tractor hangt en na een kort ritje vervolgens achterwaarts de zee in rijdt waarna de watertaxi los gekoppeld wordt van de trailer. Het is een grappig gezicht. Eenmaal op het water is onze eerste halte de Split apple rock; een meer toepasselijke naam had men niet kunnen kiezen. Daarna zien we een aantal blauwe pinguïns zwemmen en daarna is het door naar de bont zeehonden (fur seals) kolonie die op een rots net voor de kust nestelt. Het is de maand waarin de puppies geboren worden en we zien van dichtbij een aantal schattige kleintjes over de rotsen hobbelen. Een aandoenlijk gezicht! En dan verder richting ons beginpunt van de wandeling. De gids vraagt een keer of vier of we zeker weten dat we er hier uitgezet willen worden en of we de 15 kilometer omhoog en omlaag wel aandurven met onze kids. Wij hebben er vertrouwen in. De wandeling is prachtig.

We lopen over de kliffen langs de zee en hebben af en toe een geweldig uitzicht over de kleine baaitjes onder ons. Het zand is hier erg ijzerrijk en heeft door de corrosie een heel mooie goudachtige kleur. Julie en Rein lopen met schijnbaar gemak op en af, want men had er bij het boekingskantoortje niet bij vermeld dat er behoorlijk wat venijnige klimpartijtjes in de route zaten. Hidde zit ondertussen prinsheerlijk bij papa in de rugzak en praat gezellig mee met de rest.

Met een kleine lunchpauze van een half uur zijn we na vijf uur wandelen op de plaats van bestemming. Een half uur voor onze afspraak met de watertaxi om ons weer op te pikken. Triomfantelijk groeten we een aantal anderen die ook op de boot zaten. "We hebben een nieuw record!" zingen Julie en Rein op een zelfbedachte melodie.  Ook de terugweg heeft nog natuur spektakel in petto. Net van het strand af zien we een heel aantal dolfijnen vlak langs de boot zwemmen. De dieren lijken een beetje de rode draad van onze vakantie te worden. Ze springen uit het water en zwemmen vlak langs het rubberbootje. Prachtig! Dit keer nemen we allemaal de tijd om ze goed te bekijken en laten we het fotograferen een beetje voor wat het is. Als we even later een grote mannetjes zeehond nog een flinke inktvis zien verslinden, kan de dag echt niet meer kapot.  Eenmaal terug gaan de schoenen uit, maar bij de kinderen is de pap nog lang niet op: ze spelen honderduit in de speeltuin. De beentjes van Marjolein en Geert gaan echter lekker omhoog en met een welverdiend koud biertje in de hand zien we vooral toe.

15 december stappen we weer in de auto voor een ritje naar Nelson Lakes National Park, een ruig gebied dat rond twee grote bergmeren ligt. We vinden een kleine natuurcamping aan de rand van het kleinste van de twee; Lake Rotoiti. 's Middags amuseren we ons met een tochtje per kajak op het meer. Julie en Rein peddelen zelf, ieder in hun eigen kajak, een eindje weg terwijl Hidde prinsheerlijk in het midden van de canadees met papa en mama zit. 's Avonds merken we dat we niet de enige gasten op de camping zijn. Naast wijzelf en vijf andere kampeerders hebben we het genoegen ook een paar miljoen sandflies op bezoek te hebben. Overdag valt het nog enigszins mee, maar naar de avond toe vallen ze je echt aan. Ondanks de lekkere avondtemperatuur is het onmogelijk om buiten te blijven zitten.

Het lekkere weer houdt ook de volgende dag aan en na een ochtendwandelingetje besluiten we ook het grotere meer, Lake Rotorua, aan te doen. We laten de dag aan de oever rustig voorbij kabbelen en maken een duik in het frisse water.

17 december lijkt het weer te veranderen. We staan op met een blauwe lucht, maar naarmate de dag vordert en we steeds meer westwaarts naar de kust toe rijden wordt het donkerder en tegen tweeën regent het behoorlijk. Het eerste stuk richting Westport gaat door het dal van de Buller rivier. We maken een korte stop bij 'de langste swingbridge van Nieuw-Zeeland' over de Buller rivier, maken een kleine wandeling en reizen dan verder. Een mooie tocht langs hoge bergen. Je ziet wel regelmatig kale hellingen. De bosbouw heeft in heel Nieuw Zeeland aardig wat mensen rijk gemaakt maar we zien ook de keerzijde. In het Te Papamuseum lazen we een aantal dagen terug dat rond de jaren vijftig van de vorige eeuw 85% van het land ontbost was. Vandaag de dag is dat nog zo'n 75%. Veel vegetatie is dus nog relatief jong.

Na het doen van de boodschappen en een lunch trekken we stoer de regenjassen aan en onder het mom, we zijn niet van suiker, lopen we een mooie tocht vanaf de vuurtoren van Cape Foulwind over de kliffen naar wederom een zeehondenkolonie. Die ziet er heel aardig uit, maar we merken dat we in het Abel Tasman National Parc behoorlijk verwend zijn want erg onder de indruk zijn we niet vandaag van de zeehonden met wederom hun kleintjes. Maar dat kan natuurlijk ook aan de regen liggen die steeds heviger de lucht uit komt vallen.

Ook de volgende dag worden we wakker in een kleine wereld. Motregen en mist wisselen elkaar af. De "spectacular views" langs de westkust naar het zuiden zullen grotendeels in nevelen gehuld blijven. Maar de Pancake Rocks zijn een indrukwekkend natuurfenomeen en zeker de moeite van het stoppen waard. Julie, Hidde en Rein vinden datzelfde van de stop bij de MacDonalds op de middag, niet zozeer vanwege de culinaire kwaliteiten maar wel omdat er zo'n leuke speeltuin bij is. In de namiddag stoppen we bij Shantytown, een klein openluchtmuseum dat een dorpje tijdens de goudkoorts een honderdvijftig jaar geleden voorstelt. Het is erg leuk gedaan en geeft een beeld van het ruige leven toen. Het ritje met de stoomtrein en het zelf mogen zeven van goud maakt het helemaal af. Omdat het weer behoorlijk wisselvallig lijkt te worden de komende week besluiten we in een keer door te rijden naar de Frans Jozef Gletsjer zodat we een beetje kunnen timen dat we de gletsjer opgaan met mooi weer.

 

Laatste dagen Noordereiland

9 december: na een vriendelijke tot ziens van de campingdame in Pipiriki draaien we het kronkelpad op dat de rivier stroomafwaarts volgt. Prachtige vergezichten en "interessante" haarspeldbochten levert het op. De kers op de taart ligt helemaal aan het eind van de route als we achter ons kijken en een schitterend uitzicht hebben over Mount Ruapehu, de vulkaan die we in Tongariro alleen in de mist hebben zien liggen. Het betekent dat we een 150 kilometer ver kunnen kijken. Zelfs de achterbank is onder de indruk.

Via Wanganui gaat het verder naar Foxton beach waar we aan het eind van de middag zijn. Terwijl Julie zich ijverig stort in de tafel van 6 en 8, rollebollen Hidde en Rein van de duinen af. Het zwarte zand zorgt voor prachtige toeten. Alleen het laatste uitstapje na het eten naar de speeltuin is er iets te veel aan. Rein struikelt en het is even schrikken als het bloed rijkelijk uit z'n wenkbrauw stroomt. Na het eerste stelpen, vervolgens een wasbeurt en een mooie pleister is het meeste leed gelukkig weer geleden.

In de ochtend worden ook andere opa en oma op een skypebezoekje getrakteerd. Daarna is het richting Foxton dat bekend staat om z'n Nederlandse gemeenschap en die hebben halverwege de jaren negentig een volledige graanmolen uit Friesland over laten komen en in elkaar geknutseld. Het resultaat mag er zijn en de overjarige caissière blijkt ook nog een woordje Nederlands te spreken, ze emigreerde op haar tiende vanuit Nederland naar Australië en woont nu hier. Ze heeft een winkeltje van sinkel waar we echte taaitaai en andere "Hollandsche zaakjes" inslaan. Heerlijk! De middagstop is in Levin waar Julie, wederom in een speeltuin, haar voet verzwikt en we het zekere voor het onzekere nemen, zowel voor haar als voor ons, door even langs het ziekenhuis te rijden. Een aardige verpleegster voelt en drukt en doet Julie een mooie bandage om zodat alles netjes op z'n plek blijft zitten. De camping vlakbij Wellington is het eindstation voor de dag.

11 december maken we een rondje door de hoofdstad, Wellington. We beginnen in het Te Papamuseum (gratis!). Het nationale museum heeft een zeer uitgebreide collectie. We staan stil bij de exhibitie over de platentektoniek en aardbevingen en vulkanen, we zien een stukje van het zee- en landleven op en rond Nieuw-Zeeland en we stoppen bij de culturele geschiedenis van zowel de oorspronkelijke als de nieuwe bewoners. Alles is erg mooi opgezet. Er is nog veel meer maar we willen nog wat meer van de stad zien. De 'cablecar' brengt ons naar een uitzichtpunt over de stad en naar de botanische tuinen waar we slechts een klein hoekje van bekijken om Julies enkel wat te sparen. Over een paar dagen willen we immers weer dagtochten lopen en dan is het wel 'handig' als Julie weer fit is... Weer beneden verkennen we met een piet-plezier-fiets de boulevard. Wellington presenteert zich niet echt groots, maar wel gezellig al missen we de kerstversiering een beetje. Weer terug op de camping test Julie haar enkel -tot afgrijzen van haar ouders- goed uit op de trampo, het is dan ook erg moeilijk stilzitten als de hele bups van de camping daar verzamelt. Wij drinken een glaasje met Nicole en Sander, die we nu voor de vierde keer toevallig tegenkomen. De kids zijn dikke maatjes met hun zonen; vooral Daan (4) en ook Sjoerd (1) doet goed mee. Leuk om te zien.

12/12/12 steken we voor het laatst het water over en doen ons achtste eiland van onze trip aan (Australië voor het gemak ook maar even als eiland gerekend): het Zuidereiland. De ferrytocht door de Malborough Sound is mede door het mooie weer erg mooi al denken Julie en Rein daar deze keer heel anders over en spelen ze liever onderin het ruim in de kinderhoek. Maar de eerste momenten op het Zuidereiland zijn veelbelovend. We hebben prachtige weer en kamperen vanavond aan het water met zicht op de bergen aan de overkant. Het leven is nog steeds goed! Zeker na een korte wandeling naar de plaatselijke gloeiwormpjes: zeer talrijk, zeer feeëriek, helemaal voor jezelf en gratis. Wel even een eng donker paadje over, ook helemaal alleen met jezelf...

Tongariro NP en Whanganui NP

bij Craters of the moon

Woensdag 5 december, terwijl Nederland zich opmaakt voor pakjesavond, rijden wij onder een zwaarbewolkte hemel zuidwaarts richting Tongariro National Park. Onderweg stoppen we even in Taupo om het plaatselijke meer (het grootste van Nieuw Zeeland) in de mist te zien liggen en de "Great Views" met de vulkanen van het National Park op de achtergrond, jammerlijk te missen. De tocht langs de oevers van het meer maakt iets goed, maar de daaraan voorafgaande stops bij Craters of the Moon en de tientallen meters lange Huka Falls zijn echt de moeite waard. De Craters of the Moon is een groot ruig terrein met een drietal grote kraters en een groot aantal kleinere waaruit allerlei pluimpjes hete stoom aan de grond ontsnappen. Het is relatief jong vulkanisch gebied en ontstaan toen er in de jaren vijftig een geothermische centrale gebouwd werd in de buurt. We wandelen in miezerige omstandigheden maar voelen tegelijkertijd de zon op onze hoofden branden. En dat terwijl onze voeten de hele wandeling door opgewarmd worden door de grond.

Eenmaal in Whakapapa village, de uitvalsbasis voor Tongariro National Parc, is het weer alleen maar verslechterd. We bezoeken tegen beter weten in het plaatselijke informatiecentrum, maar zowel daar als op de camping worden we gewaarschuwd voor extreem slecht weer. Voor de tweede keer tijdens onze trip hebben we te maken een 'severe weather warning'; een serieuze weerswaarschuwing. Volgens de voorspelling waait het morgen op de berg met stormkracht en zakt de sneeuwgrens tot 1300 meter, zo ongeveer waar wij staan. Maar het loopt tegen vieren en we besluiten toch maar een nachtje te blijven en morgen door te trekken naar warmere oorden.

6  december opent heel aardig, de koude nacht viel mee, en de ochtend begint droog. Een tweede bezoek aan het informatie centrum leert ons dat de regen er zeker aankomt, maar dat het misschien in de ochtend droog blijft. We wachten geen minuut en trekken onze wandelschoenen aan om in ieder geval iets van het nationale park te zien. We maken een heel mooie wandeling van 6 kilometer (2uur) naar de Taranaki falls die met veel geweld vanwege de overvloedige regen van vannacht naar beneden storten. 

We spelen een kat-en-muisspelletje met de regen en de vergezichten waarbij we, naarmate de dag vordert, steeds meer te zien krijgen en steeds droger blijven. En het moet gezegd worden: het is hier prachtig. Als een familie hobbits wandelen we door kleurrijke woestenij. Alleen voor de toppen van de drie vulkanen moeten we de films van The Lord of the Rings nog eens bekijken want die blijven in nevelen gehuld. Als we 's middags een stevige lunch nuttigen in het plaatselijke chateau, valt de regen met bakken uit de hemel, maar eenmaal buiten valt het allemaal wel weer mee en besluiten we ook de tweede wandeling van 6 km (2,5 uur) maar gewoon te beginnen en te zien waar het schip strandt. Met de nodige trots op de gezichten van onze drie kleine wandelaars en zeer voldaan arriveren we later bij het informatiecentrum waar ze erg opkijken dat Rein en Julie de wandeltochten van samen 4,5 uur (volgens de boeken en wij lopen in datzelfde tempo) hebben afgelegd en zeker op deze dag. Ook het verbaasde gezicht van het dametje bij de camping is goud waard.

's Nachts valt de beloofde regen alsnog en daalt de temperatuur ook met een graad of vijftien tot tegen het vriespunt en 's ochtends moet het kacheltje dan ook echt op de hoogste stand alvorens we enige aanstalten maken om uit bed te kruipen. Het skypemomentje met opa en oma is altijd hartverwarmend en daarna rijden we in de stromende regen verder naar de zuidkant van het nationale park. Ook daar bekijken we het skigebied en zowaar er ligt een dun wit laagje op de noordelijke kant van de berg (1500m). Ondanks de regen willen we toch graag de benen strekken vandaag dus ook hier gaan we volledig ingepakt de berg op naar (wederom) een hoge waterval. Helaas komt de regen nu tijdens onze wandeling wel met bakken uit de lucht. Vooral de lange boardwalk over een drassig stukje zal even in het geheugen blijven hangen. Eenmaal -verkleumd- in de auto en met de ruitenwisser en verwarming op de hoogste stand rijden we door naar Pipiriki waar we uiterst vriendelijk ontvangen worden op de camping en het weer van de volgende dag afwachten om te beslissen of we een tochtje met een jetboot maken over een van de langste rivieren van het land: de Whanganui door het Whanganui National Parc.

Het geluk is met ons: op 8 december staan we op met een blauwe hemel. De jetboot is snel besteld en de slechte weersverwachting heeft blijkbaar verder iedereen afgeschrikt want Thomas start de boot voor ons alleen. De rivier meandert door het landschap met aan beide zijden groene bomen die tientallenmeters hoog boven de rivier uittoornen. Thomas is een local die met z'n jetboot langs de steile wanden scheert en hier en daar stopt om ons wat over de historie te vertellen.

 Halverwege 'landen' we en maken we een mooie wandeltocht die ons brengt naar de Bridge to nowhere, een brug die in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwd is met het idee om er een weg overheen te laten lopen voor de plaatselijke boeren. De weg is er nooit gekomen en de boeren zijn er sinds de jaren vijftig niet meer dus... Tot groot jolijt van Rein en Julie maakt Thomas er op de terugweg echt een beetje spektakel van met een aantal heel scherpe bochten. Eenmaal weer aan wal is het een prachtige namiddag die we met de beentjes omhoog in Pipiriki doorbrengen. Julie, Rein en Hidde ontwikkelen een haat-liefdeverhouding met de puppy van de camping en wij pakken de kaarten en de boekjes er eens goed bij om de laatste maand van onze trip te plannen. De zomervakantie van de middelbare scholen is hier vandaag begonnen en die van de basisscholen begin volgende week dus hier en daar vooraf boeken lijkt een noodzaak te gaan worden...

skypen met het thuisfront

Waitomo en Thermal wonders

Zaterdag is het vroeg dag want we willen de drukte voor zijn bij de grotten waar we eigenlijk voor gekomen zijn: de Waitomo Caves. Ze zijn beroemd vanwege hun gloeiwormpjes die de grotten als leefgebied hebben uitgezocht. En eerlijk is eerlijk, het is een fantastisch schouwspel. We zitten in het eerste bootje van de dag en na een korte inleiding en wandeling door de grotten, worden we door de gids in een bootje door een aantal grotkamers getrokken met aan het plafond duizenden kleine groengeelachtige gloeiende wormpjes. Net de Efteling maar dan in het echt... Julie vraagt of dit ook 'wildlife' is...  Het leven van de beestjes is overigens niet zo romantisch als hun voorkomen doet uitschijnen. Eerst eten ze broer en zus naast hen op als ze uit de eitjes komen om het eerste licht te kunnen produceren, dan leven ze een maand of negen in larfstadium waarbij ze zich voeden met kleine insecten die ze aantrekken met hun lichtjes en vangen met een soort van spinnenweb-draden. Daarna verdwijnen ze een week of drie in een pop om tenslotte herboren te worden als vliegje maar zonder mond of maag. Snel reproduceren dus en een langzame dood sterven door gebrek aan voedsel. Maar ze zouden eens moeten weten voor wat voor een mooi schouwspel ze zorgen... Eenmaal buiten staan de eerste busladingen klaar om hetzelfde te doen.

We rijden door richting het westen om langs de weg een viertal mooie wandelingen te maken met elk een ander geologisch verschijnsel: We starten met de Ruakuri Bushwalk, een prachtige wandeling die ons leidt langs grotten, inhammen en door natuurlijke tunnels. Julie schiet haar fototoestelletje in 1 wandeling vol. Daarna zien we de redelijk indrukwekkende Marokopa watervallen, mogen we zelf aan speleologie doen met de lampjes op in de Piripiri grotten en zijn we onder de indruk van de Natural Bridge van Mangapohue. Een volle dag met veel indrukken, veel foto's en vermoeide benen. De "theepot" op de camping doet deugd! Hidde is zo blij dat hij nu eindelijk ook slippertjes heeft gekregen, dat hij er persé mee wil gaan slapen.

uitzicht vanaf onze camping met hotpool in Waikiti

Zondag 2 december rijden we na het ochtendritueel van loskoppelen, gas afsluiten, Julie, Rein en Hidde uit de speeltuin vissen en een boterham naar het oosten. We kiezen voor de binnendoor weggetjes en komen op een paar grote melkwagens niemand tegen. Onderweg stoppen we bij Whakarewarewa Thermal Valley. (Kleine zijsprong: heel veel plaatsnamen zijn hier in het Maori. Zorgt voor de nodige tongbrekers onderweg maar heeft ook z'n charme en het voelt in ieder geval natuurlijker aan dan in Australië. Maar de namen van de vier grootste steden/uit de kluiten gegroeide dorpen zijn dan weer in het Engels, vast toeval...). In Te Puia (Roturoa) zien we de grootste geiser van Nieuw Zeeland spuiten: de Pohutu en we lopen langs dampende watertjes en pruttelende modderpoelen. Eindstation voor de dag is een camping die Marjolein uitzocht net ten zuiden van Rotorua: Waikite Valley Hot Pools and Thermal Area. En laten we zeggen dat het voldoet aan de stoutste verwachtingen: een basic camping met prachtig uitzicht, een mooie ruime plek, en voor onze camper zien we de dampen opstijgen van een heetwater riviertje dat de hot pools voorziet van heerlijk water inbegrepen in de betaalbare prijs van de camping. Heerlijk! We boeken meteen voor twee nachten.

De dag schijnt de zon volop en is het heerlijk weer. We verkennen meer van de geothermische wonderen van Nieuw Zeeland. De dag begint om 10.15u stipt als de Lady Knox Geiser met wat zeep gekieteld wordt om zijn ding te doen. Het spektakel is mooi, maar we hadden graag de gezichten gezien van de gevangenen die hier een dikke honderd jaar geleden de schrik van hun leven kregen toen het waspoeder van hun wasje kleren voor hetzelfde effect zorgde, echter toen geheel onverwacht...

Daarna rijden we door Waimangu Volcanic Valley. De zwaveldampen van de ochtend hebben bij Geert een vlaag van verstandsverbijstering veroorzaakt want hij sluit professioneel alle deuren en ramen van de camper zonder de sleutel van het contact te halen. Gelukkig is de man van de plaatselijke ANWB vlot ter plaatse, al heeft ook hij nog een belangrijke hint van Marjolein nodig om de klus geklaard te krijgen.

Na dit oponthoud trekken we alsnog het Waimangu park in en een mooie wandeling brengt ons door heel jong vulkanisch actief landschap. De laatste uitbarsting van modder en stoom was hier in 1973.

Maar het summum van de dag is Wai-O-Tapu Thermal Area waar de geothermische activiteit zorgt voor een schitterend kleurenpallet van diep zwart over knal oranje naar hel geel. Hidde doet z'n best om vanuit de rugzak de kleuren uit elkaar te houden, Julie en Rein zorgen voor mooie poses als mama of papa ook het volgende mooie bubbeltje op de foto willen zetten. Het fotoboek is vandaag wederom weer een pagina of tien dikker geworden.

Onze "huispool" is erg lekker achteraf en als ook de cafetaria een prima avondmaaltijd voorschotelt, kan onze dag niet meer kapot. Het bevalt allemaal zo goed dat we gewoon nog een dagje bijboeken en even een pas op de plaats maken om wat werkjes te maken, wat te bloggen, wat spelletjes te doen en vooral om veel te 'sit 'n soak'-en in de heerlijke Waikiti hot pools...