Tassie: Port Arthur & Freycenet National Park

Kwart voor vijf je bed uit is nooit echt leuk, maar het vriendelijke stewardessenteam en het mooie vooruitzicht dat we op 6 november om 8.30uur in Hobart (Tasmanië) zitten, maakt veel goed. De vlucht zelf stelt weinig voor en om kwart voor negen staan we voor het Britz kantoor om onze "huis" voor de komende twee weken op te pikken. Gisteravond een ruwe planning gemaakt voor Tasmanië waarbij ook na bijna drie maanden reizen hier toch ook weer geldt dat keuzes maken "what to do" en "what nót to do" belangrijk is, en ook heel moeilijk... Er is weer veel te veel te zien en te doen.

De eerste stop is Port Arthur in het uiterste Zuidoosten van het eiland. We vinden een prachtige camping en voor de middag genieten we van het heerlijke zonnetje dat Tassie ons biedt op de eerste dag. Port Arthur staat bekend om zijn gevangenis die daar in 1835 gesticht werd. Overigens kan je in Tasmanië je kont niet keren of je ziet de overblijfselen van een oude goal zoals ze de gevangenissen hier noemen. We nemen uitgebreid de tijd om dit stukje relatief jonge historie te zien op de tweede zonovergoten dag. Toch een vreemd idee dat je voor het stelen van een koe op het platteland van Wales zonder al te veel poespas voor drie maanden op de boot naar een compleet onbekend gebied werd gezet. Als je de overtocht overleefde (10% kwam niet aan) mocht je een jaar of 10-15 onder de meest barre omstandigheden en straf regime werk verrichten en als je ook daar doorheen gekomen was, werd je aan de port afgezet en zoals de gids het zeer treffend vertelde: "There wasn't a Jumbo Jet that brought you back to London". Het gevangenisterrein is goed onderhouden en we maken een kort boottripje door de natuurlijke haven, langs het "dodeneiland" en de jeugdgevangenis waar jochies vanaf negen jaar "heropgevoed" werden. Op zo'n mooie zonnige dag als vandaag lijkt het haast een mooi park met wat ruïnes, maar de verhalen die we horen geven wel aan dat het "andere" tijden waren. Het meeste indruk, ook op Julie en Rein, maakt de stilteafdeling waar gevangen in complete stilte moesten leven. In de kleine cellen hoor je alleen wat gezucht en het geluid van de werktuigen waarmee de gevangenen handarbeid verrichtten. Want er moest natuurlijk wel gewerkt worden voor het vaderland. Een kolonie van tweeduizend (letterlijk en figuurlijk) zware jongens, was een mooi en vooral gratis werkpotentieel voor een scheepswerf, houtzagerij en boerderij. De organisatie lag overigens volledig in de handen van de gevangenen zelf. Er was wel een aantal soldaten aanwezig om orde te houden, maar voor de rest werd alles uit handen gegeven. Het zorgde voor een bloeiende maatschappij. De gevangenis ging dan ook ten onder aan z'n eigen succes want 40 jaar na de oprichting werd ze gesloten omdat het oneerlijke concurrentie bood aan de plaatselijke nijverheid.

Ook dag drie opent met een prachtige blauwe hemel en een licht briesje van zee. Een mooie dag voor een boottochtje langs de kust. De speedboot brengt ons langs de prachtige kliffen van de zuidkust. Tot hondervijftig meter loodrecht omhoog. Het vulkanische gesteente doloriet kan de erosie van de zee als enige weerstaan en dat zorgt voor mooie kliffen langs de kust. De zee is op z'n kalmst volgens de gids. Golven tot twintig meter hoog kunnen hier tegen de rosten slaan waardoor het water tot over honderd meter hoge kliffen kan slaan. Met name Julie vindt het overigens nog golvend genoeg en ziet aan het begin van de tocht een beetje wit om de neus, maar als de zeehonden zich aandienen, is het meeste leed geleden. Het is een mooie tocht!

We zijn nog geen tien minuten terug aan wal of de hemel zet z'n sluizen open. Het ritje naar het noorden komt op het goede moment. We vinden een plekje op de dorpscamping van Triabunna.

Vrijdag 9 november rijden we verder naar het noorden om voor de middag aan te komen in Freycinet National Park. De tocht ernaartoe is mooi langs de kust af en toe een stukje het binnenland in. Het mooie weer zorgt voor mooie vergezichten, maar dat het ook anders kan hier op Tasmanië merken we een uur of twee na het inchecken op de parkcamping. We hebben ons net geïnstalleerd, (Hidde doet een poging tot middagdut, Julie is net begonnen met haar rekenwerkje en zelfs Rein heeft zich gezet tot het lezen van een boekje) als er een parkranger met een ietwat verhit hoofd komt melden dat er een tornadowaarschuwing is afgekondigd voor de oostkust van het eiland en dat de camping is gesloten, want binnen het uur wordt het noodweer hier verwacht. We worden geadviseerd de camping te verlaten en op een golfterrein een tiental kilometer verderop betere tijden af te wachten. We kijken een beetje vertwijfeld naar de blauwe lucht, maar zien inderdaad in de verte wat donkere wolken samenpakken. De mededeling dat de waarschuwing toch vrij zeldzaam is, doet ons besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en we vertrekken naar het golfterrein in de veronderstelling dat daar een soort van noodkampement zal ontstaan.
We voelen de spanning van het avontuur en houden licht gespannen de radioberichtgeving in de gaten. Een uur later hebben zich nog andere campers bij ons gevoegd, maar meer dan een fikse bui lijkt zich niet te ontwikkelen. Weer een uur later regent het nog steeds gestaag, maar van noodweer kan geen sprake zijn. Met een zekere teleurstelling stellen we vast dat die ook niet meer komen gaat en keren we terug naar de camping. De dag is wel om.

Dag twee van het park begint weer mooi en met de geruststelling van de parkwachter dat er vandaag "zeer waarschijnlijk" geen waarschuwing uit zal gaan "You never know" en met alle regenjassen in de rugzak vertrekken we voor een prachtige dagtocht in het park zelf. We zien Wineglass bay en vinden het weliswaar mooi maar merken ook dat we al redelijk verwend zijn met vergezichten de afgelopen weken. De tocht zelf kan meer bekoren. Ook Rein en Julie lopen de volgens de boekjes 5 uur durende dagwandeling (een nieuw record), inclusief  'steep hills' op en af, strand op en af en op mooie paadjes door het moerasland. Moe maar voldaan genieten we van een koel drankje als we weer thuis zijn. De ale's en Pale ale's smaken hier overigens uitstekend, maar wat wil je dan ook als ze luisteren naar namen als Four wifes, Broah's, XXXX en Cascade. We slapen goed!

En daar zit je dan de volgende dag op het strand met mooi weer de blog bij te werken met zicht op een geweldige baai, de kinderen spelend in het water en Marjolein rustig op een handdoekje ernaast. Vakantie! En nu trekken Rein en Julie aan mijn been opdat ik ook in het -ijskoude- oceaanwater moet waar ook de pinguins in vertoeven op minder dan 30 kilometer hiervandaan...