Philip Island en Great Ocean Road

Maandag 29 oktober rijden we onderlangs Melbourne naar Phillip Island. De grote stoet motoren die we de andere richting uit zien rijden hebben reden tot juichen gehad. Plaatselijke favoriet Casey Stoner heeft gisteren de MotoGP van Australië op Phillip Island gewonnen. De dames van de camping waar we uitkomen moeten nog een beetje bijkomen van het geweld zo lijkt het want erg vriendelijk komen ze niet over. De timing wordt even goed afgestemd want we hebben nog een week voor het inleveren van de camper (raar gevoel) en willen toch nog het een en ander gaan bekijken.

's Middags nemen we een kijkje bij het plaatselijke Koalareservaat. De beestjes zitten liefelijk in een boom en we kunnen ze tot zeer dichtbij naderen. Julie en Rein maken er al snel een spelletje van we de volgende heeft gevonden. 's Avonds gaan we richting wat ons vooraf de grote toeristtrap van het eiland lijkt: de pinguïn Parade. Een grote kolonie dwergpinguins nestelt namelijk op de punt van het eiland en komen bij schemering aan wal om daar hun nesten op te zoeken na een dagje vissen. We zijn op tijd want we willen vooraan bij het spektakel zitten... We hebben echter niet helemaal meegekregen dat we anderhalf uur in de kou moesten zitten wachten op wat komen gaat. Met nog een tweehonderd andere belangstellenden zitten we op een grote tribune naar een prachtige zonsondergang en maanopkomst te kijken en vooral naar een leeg strand. Gelukkig zijn de kinderen warm aangekleed en de Nederlandse Opa die naast Julie zit, krijgt het hele reisverhaal te horen. Maar dan begint het: schoorvoetend komen tegen kwart over acht de eerste durfals het water uit. Als ze met een man of tien zijn durven ze waggelend het strand over te steken richting de duinen. Het is een vertederend beeld en de "Oh"'s en "Ah"'s zijn niet van de lucht. Echt mooi wordt het als we even later over de boardwalk zelf teruglopen door de duinen. Dan zie je de pinguins van erg dicht bij hun holen opzoeken. Fotograferen achter de toegangspoort is verboden, maar Julie, Rein en Hidde zijn zo onder de indruk dat de beelden wel op hun netvlies blijven hangen. OP de parkeerplaats komen we er nog een tegen.

Dinsdag nemen we het er weer even van... De ochtend is voor speeltuin, werkjes en een boekje en in de middag rijden we naar Cowes waar we het bootje pakken naar een grote pelsrobbenkolonie die op een van de rotsen voor de kust hun intrek hebben genomen. Het mooie weer speelt mee en de kiekjes spreken boekdelen. Als de kinderen op de terugweg ook nog even voor juniorkapitein mogen spelen zijn ze apetrots op hun stuur diploma.

De laatste dag van oktober gaat het richting Great Ocean Road. We hebben een mooie ferrytocht maar de camping van die avond aan Cumberland River net voorbij Lornes verdient een gouden randje. Gelegen tegen de kliffen aan een watertje mét de mogelijkheid tot kampvuurtje én een leuke speeltuin met leeftijdsgenootjes zorgt deze voor een zeer ontspannen avond.

Het weer is die nacht (zoals voorspeld) een stuk minder geworden. Was het gisteren nog tegen de dertig graden aan, vanmorgen worden we na een zeer onstuimige nacht met veel regen en wind, wakker met nog geen tien graden boven nul. Jammer wat we hebben een mooie route voor vandaag... Maar als we eenmaal onderweg zijn lijkt het allemaal toch mee te vallen. Eerste stop is een vuurtoren. Hij ligt er pittoresk bij en de harde wind met af en toe een zonnetje, maar ook soms een buitje, maakt de wandeling eromheen erg verkwikkend, maar de klapper van de dag vinden we op de weg ernaartoe: in de bomen spotten we een hele kolonie koala's. We hadden ze weliswaar al een paar keer in een reservaat gezien, maar zo helemaal vrij en in zulke getale was nieuw. Marjolein ontdekt een verborgen koalafetisjisme en schiet de geheugenkaart van het fototoestel vol. Het moet gezegd. Ze zitten er ook geweldig schattig bij, een beetje meedeinend op een tak in de wind.

Tegen de avond vinden we een plekje vlakbij de Twaalf apostelen, een twaalftal rotsformaties (het  die door erosie los van het vasteland in zee staan, het waren er in ieder geval ooit twaalf, er liggen er nu een aantal in het water...). Het zorgt na het eten voor zeer fotogenieke plaatjes met af een toe een zonnetje tussen de dreigend zwarte wolken door.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook op dag twee maakt de Great Ocean road zijn reputatie waar. Prachtige vergezichten en en een fikse wind die de wangen rood kleurt. Bijna een herfstig gevoel...