Tassie 3: De laatste momenten

                  16 november zien we na het opklaren van de nodige ochtendhumeurtjes in de ochtend (oja, komen ook hier met enige regelmaat voor...) ook het weer wat verbeteren rond het meer. We besluiten een wandelingetje te maken alvorens in de auto de stappen en richting Mount Field te rijden. Daar aangekomen treffen we een liefelijke en zeer goed verzorgde camping aan. Rein en Hidde zijn meteen in hun nopjes met de speeltuin in de buurt en Julie sluit aan na haar "werkje". De avond is fris maar dragelijk. Dag twee in het Nationale Park vullen we weer met een aantal mooie wandelingen. We zien de grootste bomen van het eiland (tot 100 meter hoog) en Hidde kan zijn lol niet op bij de Russell Falls die behoorlijk breed en hoog van de klif af komen. We zijn net na de middag terug en genieten van een heerlijk middagje op de camping.

18 november glibberen we in de ochtend echt Mount Field op. Het is een onverhard modderpad 16 km lang en behoorlijk steil omhoog. Maar de rit is het waard want bovenaan prijkt het skigebied van Tasmanië. De weiden zijn nu groen maar het moet er allerkneuterigst uitzien in de winter met drie sleepliftjes. We lopen langs de flanken, zien hier en daar nog een plakje sneeuw in de verte (terwijl het hier maar 1300m hoog is) en maken vooral een mooi tochtje. Wat dat betreft past ook Mount Field precies in het plaatje dat we van Tasmanië hebben gekregen: wisselvallig weer maar met heel mooie wandelingen op onze maat gesneden.

In de middag, terwijl vier man sterk een uiltje knapt, gaat het richting Hobart, toch echt de allerlaatste bestemming van dit gedeelte van de reis! We parkeren onze kar zo ongeveer op de start- en landingsbaan van het vliegveld zodat Rein en Hidde om de haverklap naar buiten rennen om de vliegtuigjes te zien opstijgen. 's Avonds wordt er met Jelle en Marjolein geskypet, twee vriendjes van Julie en Rein uit Houten. Natuurlijk wordt even gecheckt of Sinterklaas goed is aangekomen en wie er bij wie in het groepje van de klas zit. Julie en Rein zijn daarna behoorlijk hyper van alle indrukken en het inslapen gaat dan ook niet heel erg gemakkelijk.

19 november, onze laatste dag van Australië... We trekken Hobart in en merken vooral dat het een gezellige stad aan het water is. We picknicken in een van de stadsparken en slenteren wat door de winkelstraten. Julie merkt, na een korte uitleg bij het Abel Tasman monument, op dat "Die man heel niet zo bijzonder was. Wij doen toch eigenlijk hetzelfde maar dan met het vliegtuig. Maar de mensen van hier vinden het natuurlijk wel speciaal want die hadden nog nooit iemand uit Nederland gezien!" 's Avonds is er na een skypemoment met Opa en Oma van de Paardjes het laatste avondmaal in het restaurant van de camping en keuvelen wat na over de afgelopen weken. We hebben veel gezien en ook heel veel niet. Zelfs in Tasmanie zouden we zo nog twee weken extra kunnen verblijven zonder iets twee keer te zien en zonder ons te moeten vervelen. Voor het vaste land geldt dat natuurlijk al helemaal. Maar we hebben geen spijt van gemaakte keuzes, vooral omdat wat we gezien hebben mooi en erg divers was.

Onze belevenissen staan redelijk accuraat beschreven, misschien nog wat feitjes op een rij:

- 90 dagen Australie waarvan 70 in onze campervan, 15 in onze 4*4 en 4 in heerlijke bedden.

- 6 deelstaten: Northern Territories, Queensland, New South Wales, Act, Tasmania en ...

- een dikke 9000 kilometer in totaal afgelegd

- vooral genoten

En dan moeten we er toch aangeloven op 20 november verlaten we Australie. Een reisdag is zo'n dag waarop je niks doet en toch behoorlijk moe kan worden. De vluchten naar Sydney en daarna door naar Aukland verlopen voorspoedig. Julie en Rein vergapen zich - samen met papa - aan het "in-flightentertainment" en Hidde neemt de tijd om wat bij te slapen. Het hotel in Aukland voldoet voor de nacht.