Sydney: Lang zal ze leven deel 2

Vrijdag 12 oktober rijden we door naar Sydney. De dag begint regenachtig en vooral koud. We zijn vannacht allemaal al een keertje dieper onder de dekens gekropen, maar de graden van vanmorgen voelen nieuw en onwennig. Hopen op beter is wat rest... De tocht gaat vandaag door een van de wijngebieden van Australië: Hunters Valley. We zien er niet bijster veel van, door - het lijkt wel lente hier- de regen die de hele dag met bakken uit de hemel blijft vallen. De verwarming van de camper loeit op volle toeren maar het cafeetje in "rustic village" Wollombi (drie oude huizen tegen een schilderachtige bergkam) serveert een heerlijke pasta als lunch. Door naar Sydney waar we zeer voorspoedig doorheen laveren (met dank aan Garmin) tot we nagenoeg downtown zeer gastvrij onthaald worden door Maureen, een oud collega van Geert die hier vorig jaar met man en twee kleine kinderen naartoe verhuisd is. Niek is er dit weekend niet (geeft "cardio-echoles" aan veeartsen in Brisbaine) maar met Maureen, Rosalie en Lucas voelen wij en Julie, Rein en Hidde ons meteen op ons gemak. Een van de mooie momenten is dat Lucas (net drie) de Australische tegenhanger van Sesamstraat simultaan naar het Nederlands vertaalt voor Julie. Rein en Hidde doen zich tegoed aan het speelgoed van Rosalie en met z'n vijven zetten ze de boel behoorlijk op stelten al is het maar omdat ze na lange tijd weer even kinderen om zich heen hebben die dezelfde taal spreken.

Zaterdag pakken we na een heerlijk ontbijt de bus naar de binnenstad. Maureen gidst ons via The Rocks langs het Operahouse dat er van dichtbij net zo indrukwekkend uitziet als van veraf. Sydney is daadwerkelijk prachtig gelegen aan het water met de nodige eyecatchers die het plaatje afmaken. Vanaf het Operahouse heb je een prachtig zicht op zowel de Harbour Bridge als op het water waar het op deze zaterdag een komen en gaan is van bootjes van allerlei pluimage. Draai je je om dan kijk je tegen de indrukwekkende skyline van het Business District met z'n vele wolkenkrabbers die op de een of andere manier nagenoeg allemaal in het bezit zijn van banken (Rabobank en ING doen hier niet onder voor de rest). We picknicken in de Botanische tuin die als een oase van groen tussen dit azuurblauwe en zilveren geweld ligt.
's Middags nemen we de tijd om zelf wat van de stad te ontdekken. We schieten naar 250 meter hoogte in de Sydney Tower waar we een prachtig uitzicht hebben naar alle kanten van de stad, Rein en Hidde hebben vooral oog voor de vliegtuigen die op ooghoogte langsvliegen richting Sydney Airport en Julie moet nog even van een flinke schrik van een 3D animatie over de views over Sydney van de tower bekomen, maar eenmaal boven is het toch wel erg mooi. Het ritje met de Monorail is erg grappig en de milkshake op terras bij Darling Harbour maken de middag compleet. 's Avonds eten we met de hele bups in een restaurantje om de hoek. Erg lekker en vooral intensief gezellig met vijf uitgelaten kids.

14 oktober, zeven uur in de morgen, na ongeveer een dag of 35 aftellen, springt Julie op ons bed: "Ik ben jarig," fluistert ze in onze oren. "Ik ben zeven!". Al snel volgen Rein en Hidde en dan zingen we voor de eerste keer Julie toe. Ze straalt. Haar geluk kan niet op als ze beneden in de keuken bij Maureen de slingers ziet hangen en als we met allemaal nogmaals het Lang zal ze leven en Happy Birthday inzetten, natuurlijk terwijl Julie zelf op de stoel staat. De cadeautjes vallen in goede aarde. Na wederom een heerlijk ontbijt en een welgemeend "Houdoe en bedankt voor de gezelligheid" zwaaien Maureen, Rosalie en Lucas ons uit en rijden we dwars door de stad naar Toronga Zoo.

Terwijl we over Harbour Bridge rijden, wordt Julie gefeliciteerd door opa en oma van de piano. Vrolijk kletst ze bij over de avonturen van de afgelopen dagen. De zoo ligt er prachtig bij. Het gezegde dat de giraffen in Sydney het beste uitzicht hebben is waarheid. We kijken de hele dag onze ogen uit, zowel naar beestjes als naar de skyline van Sydney. Er liggen zo mogelijk nog meer bootjes op het water, op een gegeven moment zien we zelfs een onderzeeër langskomen, maar onder de strak blauwe lucht genieten we ook van de grappig opgezette vogelshow en de kunstjes van de zeehonden. We besluiten om de dag rustig te laten verlopen en schuiven het idee om nog een boottochtje te maken door de haven op de lange baan, Je moet tenslotte ook wat bewaren voor een volgende keer! Het cadeautje bij de uitgang en de Burgerking achteraf ("Nee pap, het maakt niet uit welk hamburgerrestaurant, als er maar een speeltuintje bij is.") maakt de dag voor Julie helemaal top. Benieuwd of we dit volgend jaar kunnen evenaren...