Na een week van strand en stad, trekken we nu zuidwestwaarts,
een stuk het binnenland in. Eerste stop is Katoomba, in het midden van de Blue
Mountains. De camping is niet echt ruim, maar heeft een leuke speeltuin. Prima
geregeld dus, vinden Julie en Rein. We draaien een paar wasjes, halen een sopje
door de camper (moet ook gebeuren) en Geert brengt Julie en Rein de basics van Aussie Rules uit, wat vooral Julie erg fanatiek maakt om de bal
over de achterlijn te krijgen. 16 oktober, tweede dag, maken we en mooie
dagtocht langs de highlights van de Blue mountains. 
We zien prachtige
vergezichten, hebben het fotomomentje bij de Three Sisters (zoals je kan raden: drie topjes net naast elkaar) en
dalen daarna 800 treden naar beneden om onze tocht in het dal verder te zetten.
Hidde knapt een uiltje achterin en Julie en Rein vervolledigen het verhaal van
de Aboriginals over de drie zussen die door vader versteend werden omdat ze zo
mooi waren en hij niet wilde dat e iets zou overkomen terwijl hij een reis
moest maken. Helaas sterft vader tijdens de reis en moeten de zussen nu hun
verdere bestaan versteend doorbrengen. Julie vindt dat er naast De drie gezusters nog een topje staat en
al snel is het verhaal van het hondje geboren. Voor dat ze het in de gaten
hebben, hebben we de wandeling van een kilometer of acht (excl. de 800 treden)
volbracht en mogen we met de gondel terug naar boven. De nacht was rustig!
De dag erop rijden we door naar Jenolan Caves, een enorm grottenstelsel
waar we over een spannend smal weggetje naartoe rijden. Eenmaal daar boeken we
een tocht door twee van de grotten. Met name de tweede maakt erg veel indruk,
erg grote en hoge kamers met mooie stalactieten en stalagmieten, veel
doorzichtig afzettingsgesteente en een gedegen uitleg van twee gidsen. Hidde
zit weer achterin en waakt constant voor zijn eigen hoofd met: "Pas op papa.
Is laag hier! Voorzichtig!" 's Middags kachelen we door richting Snowy
Mountains. We leggen aan op een gratis camping aan een riviertje met kampvuur
mogelijkheden. Iedereen wordt aan het werk gezet om hout te sprokkelen en voor
vijven knettert het vuurtje er vrolijk op los. Het is ook nodig want de
temperatuur daalt snel en ondanks het vuurtje liggen we tegen half tien allen
onder de wol. Dat we de Snowy Mountains naderen blijkt uit de koude nacht die
volgt. Met name Rein beweert dat hij niet meer warm kan worden. Gelukkig helpen
de warme armen van Marjolein en Geert merkt bovenin de camper dat Julie wel erg
demanding is als het om het dekbed
gaat. Als we de volgende ochtend naar buiten kijken staat de rijp op het gras
en kunnen we in de camper pijpjes
blazen. De thermometer van de auto geeft drie gaden boven nul aan. Als dit een
voorbode is voor de komende dagen dan krijgen we het nog zwaar te verduren...
Of het nu aan de ietwat gebroken nacht ligt of dat het
gewoon bad luck is, na 4500 kilometer
schade vrij, rijdt Geert over een road kill
heen. Een dode kangaroe ligt midden op de weg en er is geen ontwijken aan. De
klap is enorm, maar de schade is relatief beperkt (de vuilwatertank is lek en
we missen een stuk spatbord) toch zit de schrik zit er even in. Het is ons al
opgevallen dat er veel dode dieren langs de weg liggen en dat zijn hier in
Australie geen kleine huisdieren, maar meestal kangaroes of wombats. Het
rechtvaardigt de grote bullbars die
veel auto's voorop hebben in ieder geval, maar de klap met een levend beest
moet nog veel groter zijn, hopelijk blijft het ons bespaard. We kunnen gelukkig
verder en na een telefoontje naar de verhuurmaatschappij lijkt de lekke tank de
volgende dag ook weer gerepareerd te worden. Eindstation Jindabyne net buiten
het nationale park van de Snowy Mountains wordt zonder verdere kleerscheuren
gehaald.
Na een dagje van reparatie, luieren, skypen met het
thuisfront (altijd leuk om weer even wat bekende gezichten te zien en bij te
kletsen), spelen in de speeltuin, spelletjes spelen en genieten van (alweer)
het mooie weer, gaan we op 20 oktober echt de bergen in naar het hoogstgelegen
dorpje van Australie: Thresbo, aan de voet van de berg Kosciuszko (ook wij
hebben de juiste uitspraak nog niet onder de knie), met z'n 2280 meter het dak
van het land. Onderweg zien we al snel de sneeuw op de toppen en Julie en Rein
zijn door het dolle heen dat ze vandaag op de sneeuw kunnen gaan lopen. Aangekomen horen we dat het skiseizoen net twee weken geleden op z'n eind liep.
De belangrijkste stoeltjeslift naar de top doet het het hele jaar door. Hidde
kijkt z'n ogen uit als we naar boven gaan. Eenmaal daar drinken we (zoals het
hoort) een heerlijke kop Heisse Choco mit Zahne en eten daar authentieke
Apfelstrüdel bij. Julie en Rein trekken hun speciaal meegebrachte regenbroeken
aan om nog beter op de sneeuw te glijden, maar daarna willen we ons toch echt
met het zomerse wandelen bezig houden... na enig zoeken en speuren, even
proberen en toch maar weer teruglopen moeten we concluderen dat het
zomerseizoen nog echt pril is want onze wandelweg naar beneden is door de
sneeuw nergens te vinden. Julie en Rein vinden het helemaal niet erg want zo
hebben we meer tijd voor het 'sneeuwglijden'. Met de lift terug dan maar. Het
geeft ons wel tijd om een extra ritje met de "bobslee" te maken. Ook
Hidde komt gillend van plezier in de bobslee de berg af. Met een duik in het
zwembad maken we de dag compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten