Na Fraser Island zakken we weer verder af naar het zuiden. Ons plan is in badplaats Noosa Heads te
overnachten. Noosa staat volgens de Rough Guide aangeschreven als 'het
exclusieve deel van de Sunshine coast' en 'camperplaatsen moeten vaak tevoren
worden geboekt'. Gezien het grote huizengehalte dat evenredig is met het grote
botengehalte, lijkt dit inderdaad op de place to be voor heel wat Aussies die
het gemaakt hebben. De voorjaarsvakantie laat zich voor ons echter hier ook nog
gelden en de beoogde camping geeft 'no vacancy' aan. Dan maar verder en
richting binnenland.. In de Glasshouse mountains hebben we meer geluk, al is de
camping bijna het tegenovergestelde van wat Noosa te bieden had... We komen uit
op een basic veldje zonder stroom of water, maar met een schone WC en heerlijk
warme douches. Als Geert later op de avond gaat inchecken blijkt de camping
gerund te worden door de wereldrecordhouder mennen... Trots laat hij de foto
zien van zijn 24-span waarmee hij een half jaar geleden het record van de
Nederlander "John the farmer" afpakte. Zijn nieuwste uitdaging is om
volgend jaar een 32-span voor de wagen te zetten...
De volgende ochtend (3 oktober) trekken we de bergschoenen
aan en zoeken een paar mooie wandelingen uit in de Glasshouse mountains. Het is
een groepje van dertien "oude vulkaanbulten" in een verder nagenoeg
vlak landschap. De eerste uitdaging van de dag wordt de NgunGun die zo'n 250
meter boven het maaiveld uitsteekt. De aanloop is rustig en zelfs Hidde loopt
de eerste paar kilometer gezwind mee, maar dan begint het echte werk en moeten
we met handen en voeten naar boven klimmen, Hidde moet tot z'n spijt vanuit de
rugzak toekijken hoe broer en zus ijverig klauteren. Het uitzicht bewonderen we
met een stukje chocoladetaart in de hand. We komen ook weer heelhuids beneden,
maar lijken met deze tocht wel ons kruit van de dag verschoten te hebben, want
de tweede wandeling begint nog wel aardig met een kort ritje met de trein, maar
de wandeling zelf is 7 kilometer recht toe rechtaan over een breed bospad. Alle
wandelliedjes - van De Strontvlieg
over een Nederlandse Amerikaan tot
aan Cowboy Billy Boem - moeten eraan
te pas komen om de toch al ietwat vermoeide benen van de ochtend naar de camper
terug te brengen. Het leed is echter snel geleden als het dagelijkse ijsje
genuttigd kan worden in een klein speeltuintje.
De volgende dag (4 oktober) is het groot feest... We hebben
besloten om de Goldcoast letterlijk en figuurlijk links te laten liggen (flatgebouwen
aan zee met iets te gebruinde types op de boulevard kunnen we elders op de
wereld ook bezichtigen), maar we willen het vermaak voor jong en oud dat daar
geboden wordt, toch niet helemaal aan onze neus voorbij laten gaan. Julie en
Rein springen een gat in de lucht als ze de folder van Wet 'n Wild te zien krijgen. Voor zij die een andere voorstelling
hebben bij de naam: het gaat hier om een groot waterpretpark. Het is er erg
druk (wachtrijen van een uur op sommige plaatsen) maar het kan de pret voor
geen van ons drukken. Met of zonder band, de waterglijbanen die aangeboden
worden zijn stuk voor stuk de moeite waard. Hidde vermaakt zich in een
kinderbadje, waar hij alleen van de glijbaan móet (papa en mama komen ogen te
kort om uit te vinden uit welke buis hij nu weer komt); Julie en Rein zoeken de
mooiste glijbanen uit om met papa of mama in de rij te gaan staan en wijzelf
zoeken de adrenalinerush bij een glijbaan die je letterlijk de grond onder je
voeten weghaalt waardoor je een val van een meter of twintig maakt. De dag is
helemaal af als we geluk hebben met de camping op twee kilometer van het park,
waar we bij het springkussen een heerlijke maaltijd kunnen bestellen.
En weer gaat het zuidwaarts de dag erop. Cool campings Australia brengt ons bij
Woody Head, zo'n 150 kilometer ten zuiden van Brisbane. We krijgen er het
laatste plekje... Uitzicht op zee, een eigen kampvuurplekje, ruim opgezet,
kortom goed om een dag of twee weinig tot niks te doen. Enige minpuntje: geen
internet en de telefoons zijn leeggespeeld door de kinderen op de weg
ernaartoe.
6 oktober. Ik heb weinig ervaring met het vieren van
verjaardagen op vakantie. Met een beetje geluk valt de dag in het weekend maar
meestal lijkt het te beginnen als een dag als een ander. Nu word ik wakker geknuffeld
door de kinderen, kan, nee móet, ik daarna blijven liggen totdat de luifel van
de camper is versierd en word ik daarna luidkeels toegezongen bij het ontbijt.
De zon verwarmd de lucht inmiddels tot een heerlijke temperatuur en de koffie
smaakt uitstekend! Er zijn mindere manieren te bedenken om je veertigste
verjaardag aan te vangen. Vandaag hoeft er niks. Na het ontbijt en daarna
heerlijke Applepie wandelen we gemoedelijk naar het strand. We bouwen
zandkastelen, spelen een potje voetbal, zien al snorkelend een paar mooie
visjes en laten de dag langzaam aan ons voorbijgaan. 's Avonds gaat het
kampvuurtje aan, en met een aperitiefje in de hand krijg ik een aantal
telefoontjes van het thuisfront. Het doet goed! De spaghetti carbonara smaakt
prima en als ik 's avonds met Marjolein een goed glas deel en wat herinneringen
ophaal, kan ik maar een iets concluderen: ik ben klaar voor de volgende
veertig! Op 7 oktober herhalen we het recept van de dag ervoor nog een keer omdat het zo goed bevallen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten