Christchurch: The end!

Na vijf maanden is blog nummer 35 de laatste. Vanmiddag stappen we op het vliegtuig voor een tocht van 36 uur terug naar thuis, terug naar voeten op de grond, terug naar bekende gezichten, terug naar een echt bed, terug naar werk, terug naar de winter,... Zin? Met gepaste matigheid. Tijdens het nakeuvelen kwamen weer een heel aantal herinneringen naar boven en was de conclusie dat het leven van een reiziger verslavend is. Het niet weten wat er de volgende dagen precies gaat gebeuren, het buiten leven en bewegen in een prachtige en afwisselende natuur is voor ons een heerlijke manier van leven. En we gaan het missen.   Maar laten we de laatste dagen nog even op een rijtje zetten, want uiteindelijk zitten we natuurlijk gewoon nog aan de andere kant van de wereld! 6 januari rijden we in een ruk door naar Christchurch.  Het beeld van de bergen in de achteruitkijkspiegel en de lange vlakten met kaarsrechte wegen voor ons, heeft wel iets metaforisch. We lunchen bij de Mac waar Julie, Rein en Hidde erop attendeert dat het wel heel speciaal is want in Nederland gaan we niet zoveel naar de Mac. Niet erg, voegt ze eraan toe want daar gaan we thuis weer lekker naar De Roskam  en De Zwijger. Ja, we zullen nog wat aan verwachtingsmanagment moeten doen...

En dan rijden we door naar ons charmante motelletje in een rustig wijkje van Christchurch. Geert brengt de camper terug en dan is dat hoofdstuk ook definitief afgesloten, al met al waren we over dit vehikel een stuk beter te spreken dan de drie in Australië. Julie, Rein en Hidde zoeken al snel de televisie op en al valt er niet heel veel van te begrijpen, na zeven weken zonder tv zijn alle bewegende beelden mooi. Maar wij willen toch nog iets meer zien van de omgeving en met de fietsen van het motel gaan we gevijven in de namiddag op pad voor een heerlijk tochtje door de parken van Christchurch. We eindigen bij een gezellig restaurantje.

7 januari stappen we wederom op de fiets maar nu richting het city-center. We hebben een hele route in ons hoofd met een bezoek aan een aantal musea, maar als we onze plannen met de dame van het motel doorspreken, blijkt de route door het centrum niet mogelijk te zijn vanwege de puinhopen van de aardbeving van november 2011. Ook de musea zijn nog gesloten vanwege instortingsgevaar of ze zijn er gewoonweg niet meer. We gaan toch zelf maar even een kijkje nemen maar eenmaal in het centrum worden we toch wel even stil. Het hart van de stad ligt (nog steeds) in puin.

De kerk waar de naam van de stad vandaan komt is niet meer te redden, maar ook het hele winkel- en het uitgaansgebied is volledig afgesloten. Veel gebouwen staan er nog wel maar zijn blijkbaar te gevaarlijk om in te komen. Het doet onwerkelijk aan. Cafés waarvan de stoelen nog gewoon in de ruimte staan maar de ramen zijn kapot en het stof ligt overal. Een gebied van een vierkante kilometer midden in het centrum is afgezet en overal zijn grote graafmachines aan het werk om puin te ruimen. Het maakt indruk, vooral om dat het al ruim een jaar gelden is. Maar we zien ook wederopbouw. Onder de naam Re:start is een nieuw winkelcentrum ontstaan gemaakt van zeecontainers. We drinken er een kopje koffie en Julie en Rein kijken naar het straattheater. Het heeft zeker iets gezelligs.

Het tochtje in een waterfiets op de Avon die dwars door de stad loopt is ook altijd leuk natuurlijk vooral als het weer meespeelt. Maar daarna hebben we de stad ook wel gezien. De speeltuin in de botanische tuinen biedt soelaas aan de spanning van het vliegen van morgen. Rein en Julie kunnen nauwelijks wachten weer onderweg te zijn. Zelfs de zitplaatsen in de auto's van de opa's en oma's die ons komen ophalen, zijn al verdeeld. Tijdens het laatste dinertje worden de herinneringen nog een keer uitgebreid naar boven gehaald en dringt het besef door dat we heel veel leuke dagen hebben gehad, veel hebben beleefd en heerlijk hebben geleefd, vooral genoten hebben van elkaar. En er worden al weer nieuwe plannen gesmeed, want dan hebben we weer iets om naar uit te kijken!

 

Zo, dat was het. Voor een lifeverslag van de reis en fotoboeken, kom je maar een keer langs. We vonden het leuk om jullie met dit blogje op de hoogte te houden en jullie reacties op Facebook en het blog deden ons goed. U was een fijn publiek.

En voor ons: het was goed!

 

Dunedin en Lake Tekapo

In de nacht van een op twee januari barst de regen echt los, tijd voor ons om er een rijdagje van te maken. Terwijl we de zuidkust verwisselen voor de zuidkant van de oostkust staan de wegen blank van het water. Even is het droog als we Dunedin aandoen. Een gezellig stadje met Schotse roots. We beginnen met een heerlijke lunch in de plaatselijke Ierse pub en daarna wandelen we door de straatjes die erg Europees aandoen met behoorlijk wat "oude" stenen gebouwen of gebouwen die oud aan moeten doen. Hoogtepunten zijn het station en de kathedraal, maar net voordat we de auto weer bereiken worden we nog even doorweekt door de volgende bui.

 

Onze camping staat op de Otago Peninsula. Een beangstigend smal weggetje slingert ons ernaartoe. Toetje van de dag is een bezoek aan de albatroskolonie die hier op de punt van het schiereiland nestelt. Het is de enige albatroskolonie ter wereld die in "bewoond" gebied ligt. Een gids vertelt ons eerst wat over het leven van de albatros: het dier blijft nadat hij zich de eerste acht maanden heeft laten vetmesten door vader en moeder, vijf jaar op zee. Hij kan als een van de weinige vogels zeewater filteren in drinkwater zodat hij geen land nodig heeft. Daarna zoekt hij een partner en komen ze samen één keer in de twee jaar aan wal om één jong groot te brengen. Ze kunnen tot vijftig-zestig jaar oud worden. We krijgen ze ook te zien vanuit een observatieruimte. Met hun drie meter spanwijdte, zijn ze best indrukwekkend. Eenmaal terug, giet het weer behoorlijk maar de vooruitzichten beloven beter. Achterin de camper hakken we de knoop door om onze laatste dagen van de trip af te sluiten in stijl en weer de bergen in te trekken.

's Nachts daalt de temperatuur verder en blijft het flink regenen, maar in de ochtend worden we zowaar wakker met een zonnetje, een koud zonnetje, maar een zonnetje. De tocht naar Lake Tekapo in het midden van Nieuw Zeeland is een lange. Net voor we naar het Westen buigen stoppen we aan de kust bij de Mouraki Boulders, grote ronde granieten bollen die in de banding liggen. De legende gaat dat het boodschappenmandjes zijn die de goden hebben laten liggen nadat ze op zee gevist hadden. Onderweg stoppen we ook nog bij Maori rotstekeningen, maar we krijgen er vooral te lezen dat de meeste uitgehakt zijn en in musea door het land heen bewaard worden. Het uitzicht op onze route naar Lake Tekapo is wel erg mooi: het koude weer van de afgelopen dagen heeft een laagje sneeuw achtergelaten op de zuidelijke flanken van de bergen. We schatten dat het tot op een meter of 1000 gesneeuwd moet hebben. Alsof er met de poedersuikerbus even overheen gegaan is...

Ook bij Lake Tekapo staat er een koude wind, meer dat doet niks af aan het prachtige uitzicht. We boeken meteen een extra nachtje bij zodat dit daadwerkelijk onze allerlaatste stop met de camper is. We gaan ervan genieten.

Het wordt allemaal een beetje weemoedig maar op 4 januari trekken we voor het laatst de wandelschoenen aan om een mooie wandeling te maken over Mount John heen en langs het meer terug. De vergezichten zijn adembenemend en de kleur van het meer lijkt elk uur te veranderen van turkoois naar licht blauw, donkerblauw en af en toe grijzig. En alles met een stralende zon. Opeens roept Marjolein: "Een regenboog!" De wonderen zijn de wereld nog niet uit: in de paar wolken die er hangen is duidelijk een regenboog te zien, maar er is geen regen in de buurt. Benieuwd naar een verklaring... Eenmaal terug wordt de speeltuin van de camping nog even onveilig gemaakt, heerlijk dat ook Hidde zonder een van ons tweeën z'n eigen gang kan gaan met grote broer en zus op de achtergrond.

Ja, ja de laatste dag camper breekt aan. We ontbijten buiten en ook vandaag gaan zowel Rein als Julie vrolijk aan de slag met hun "werkjes". Julie is bij met taal en Rein rekent en leest er op los. Misschien zorgt het vooruitzicht van een rondje "tubing" wel voor wat extra motivatie. Want 's middags gaan we naar de plaatselijke "hotpools" naast de camping en daar hebben ze ook een borstelbaan waar je met een dikke autoband van de berg af kan glijden: pret verzekerd. Julie, Rein en Geert mogen zich een uurtje uitleven terwijl Marjolein met Hidde beneden het gegil aanschouwen. Hidde was namelijk een centimeter of 4 te klein. De hotpools zijn ook erg lekker al is het bij een temperatuur van bijna dertig graden wel erg hot allemaal. Julie en Geert besluiten tot een cooling down in het bergmeer, met net geen 10 graden erg lekker. Later op de middag wandelen we nog even naar de plaatselijke kerk: church of the good shepherd, meer een kapelletje maar de view achter het altaar geeft een nieuwe betekenis aan de uitdrukking: 'God's country'.

Eenmaal terug begint het inpakken toch echt en met het schrijven van het (voor?)laatste blogje komt het point final toch echt dichtbij. Het bleef nog lang onrustig in het hoofd op deze zwoele avond...

Oud & Nieuw in de Catlins

29 december 2012 alweer... We ontkomen er niet helemaal aan, maar de tijd vliegt. Julie laat ons dagelijks even subtiel weten hoeveel nachtjes het nog is eer we thuis zijn, terwijl Hidde en Rein aan het aftellen zijn naar het vliegtuig met de televisie. Wij proberen een en ander nog te verdringen, maar de dagen moeten redelijk gepland worden, willen we op tijd in Christchurch zijn om ons vliegtuig te halen. Een paar weken geleden hebben we de camping voor oudjaar al vastgelegd, maar gelukkig hebben we ruimte genoeg om bij de dag te kunnen blijven leven, een jasje dat ons prima past op dit moment. Zo rijden we vandaag vanuit Lake Manapouri naar het zuiden zonder precies te weten waar we vanavond zullen slapen. De besneeuwde bergtoppen laten we achter ons en al snel rijden we door een verlaten landschap met schapen en herten als toeschouwers langs de route. Met name de laatste vallen op want ze zijn in grote getale maar van enig hertenbiefstukje in de supermarkt is geen sprake. Wellicht export? Aan het lamsvlees hebben we ons wel al een aantal keer tegoed gedaan.

Na een paar mooie uitzicht punten komen we aan bij Curio Bay, een geweldige camping op een klif, die een vijftig meter uittorent boven de omliggende baaien. We krijgen een plekje tussen het flax met een beetje uitzicht op zee, vlakbij alle faciliteiten als toilet, douche en -ook belangrijk- een winkeltje met een ijsje. Bij het aanmelden krijgen we van de beheerder te horen dat de Hector dolfijnen in de linkerbaai (Purpoise bay) zwemmen en dat de zeldzame geeloogpinguïns in de rechterbaai (Curio bay) nestelen. We nemen het voor kennis aan en installeren ons. Als we even later ons verkenningsrondje maken, beseffen we dat we op een bijzondere plek terecht gekomen zijn. De dolfijnen zijn vanaf het strand prima te zien. Moeders met kalfjes zwemmen net voorbij de branding, een mooi gezicht. Ook aan de andere kant laat het plaatselijke wildlife zich in volle glorie bewonderen. Van de zeven paartjes pinguïns die er nestelen, zien we er vier. Vrolijk huppen ze uit het water en waggelen de rotsen over naar hun nest in de bossage aan de rand van het strand. De verrekijker brengt ze echt heel erg dichtbij. We zijn allemaal onder de indruk. Dat ze nestelen op een versteend woud van enkele honderden miljoenen jaren geleden -bij eb zichtbaar- is een interessante bijkomstigheid.

29 december wordt volgens de berichten de laatste mooie dag, daarna verwachten we een paar dagen regen. Vanaf de ontbijttafel zien we de dolfijnen in de branding surfen en Marjolein trekt het koude zeewater in voor een gratis Swimming with Hector dolphins. Ze komen tot op een paar meter. Geweldig! Dat het een uur of vier kost om weer op temperatuur te komen is een bijkomstigheid. Ook later op de dag, als de vloed op komt, blijven de dolfijnen in de buurt. We besluiten er een stranddagje van te maken. Julie, Rein en Hidde vinden twee vriendjes en het ene zandkasteel is nog niet af of het volgende is al weer in de maak. Heerlijk relaxt.

Op de dertigste pakken we weer in en rijden verder de zuidkust af richting het oosten. We maken een aantal stops. Eerst rijden we langs Slope Point, het meest zuidelijke punt van het vaste land van Nieuw-Zeeland. De Zuidpool is hier ruim 4800 kilometer vandaan. Klinkt dichtbij, maar ook de evenaar is niet heel ver weg; ca 5100 km. Toch maakt de frisse wind meer een Antarctische indruk dan die van een zwoele moesson... Daarna stoppen we op Florence Hill look out om te lunchen, maar buiten wat schapenvelden en een strandbaai zien we niet al te veel. Bij de Matai Falls breekt het beloofde noodweer uit. We wagen de 20 minute return nog om de watervallen te bekijken, maar we komen doorweekt terug bij de auto terwijl een onweer losbarst. Over of het uitzicht nu de moeite was, zijn de meningen verdeeld, maar de volgende watervallen van de dag, schrappen we van het programma.

Een camping met de naam New Haven, leek ons een mooie plek om het nieuwe jaar in te luiden. Het ziet er prima uit, al is het hele terrein behoorlijk drassig van de regen. Ook hier worden we weer geattendeerd op sea wildlife. Op de baai aan de rand van de camping luieren regelmatig een aantal zeeleeuwen. Marjolein gaat met de kinderen het strand verkennen terwijl Geert kampement maakt en een halfuur later laten ze enthousiast de foto's zien van een gezinnetje zeeleeuwen. Als Geert gaat kijken ziet hij ze nog net de zee in waggelen...

 

Oudjaarsdag maken we een ritje in de buurt. Nugget Point (een klif met vuurtoren en onderaan de rotskust zeeleeuwen, -olifanten en -honden door elkaar heen, van bovenaf moeilijk van elkaar te onderscheiden) levert mooie kiekjes op en bij Jack's Blowhole (een fysiologisch fenomeen waarbij de zee tot 200 meter landinwaarts te zien is door een groot gat in de grond) worden we onverwacht getrakteerd op een aantal geeloogpinguïns. Als we opperen om nog langs een watervalletje te rijden worden we door Julie terecht gewezen: "We hebben deze vakantie al zoveel watervallen gezien dat ik de tel kwijt ben. Wat maakt een meer of minder nu uit. Ik hoef niet meer, ik wil spelen". De boodschap is duidelijk... 

Julie en Rein ontdekken op de camping een paar Vlaamse kinderen om mee te spelen en genieten zo van de laatste uren van 2012 terwijl wij met een glaasje in de hand met onze Engelse buren de reis terughalen. Maar tien uur is toch echt kinderoudjaar met sterretjes en bubbels voor jong en oud en vooral vijf stralende gezichten. Terwijl de kinderen daarna direct in dromenland verkeren, nemen wij het jaar door en kunnen niet anders besluiten dan dat het goed was. Goede voornemens worden gedeeld met op de achtergrond wat ingetogen feestgedruis van twee tenten verder. Verder blijft het rustig want geen telefoonbereik en te donker voor een skypemoment. Eigenlijk best lekker om tegen half een zelf ook onder de wol te kruipen in de wetenschap dat wij er al zijn terwijl de rest van de wereld nog in spanning zit te wachten...

Nieuwjaarsdag begint zoals we de afgelopen maanden gewend zijn met om half acht Hidde die ons wakker komt "kussen" en Julie en Rein die boven in de camper liggen te keten. In de ochtend spelen we wat spelletjes en Julie gaat op eigen initiatief aan de slag met de kunst van het klokkijken... Soms toch nog best moeilijk. Op de middag trekt het open en maken we een heerlijke strandwandeling. Het klinkt als herhaling, maar in het echt verveeld het niet: de zeeleeuwen die we op het strand zien liggen en die we tot op een vijftien meter kunnen benaderen, blijven indrukwekkend. We schieten ons digitale rolletje vol en laten de dag verder voorbij kabbelen met een spelletje, blogje en boekje. Als deze dag kenmerkend wordt voor de rest van het jaar, kunnen we daar best mee leven.

Milford Sound



23 december is een dag met kilometers. Vanaf de Haastpas cirkelen we eerst naar beneden om dan via een mooie vallei weer naar boven te klimmen. Op de pas net voor Queenstown hebben we een prachtig zicht op de thrillseekers capital of the world. Hier zouden we kunnen skydiven, bungyjumpen, raften, downhill kunnen fietsen en nog veel meer, alles tegen een behoorlijke vergoeding natuurlijk, maar het moet gezegd worden: ok in een mooie setting van met sneeuw bedekte steile bergkammen. We beperken ons echter tot de adrenalinerush van de kinderen en maken een tochtje met de "skilift" naar boven. Ook mooi vinden wij, maar als Julie en Rein de rodelbaan gezien hebben, hebben zij met papa en mama toch een klein verschil van mening. Deze keer toch maar een keer niet. Het leed duurt precies net zo lang tot we het ski-eitje weer naar beneden nemen (al zal de wonde morgenavond nog een keer opengereten worden als blijkt dat vriendje Daan wel met z'n vader een ritje heeft gemaakt...). Een halfuurtje verder maken we kampement.

Terwijl in Nederland en België de winkels leeggehaald worden voor de diverse kerstdiners, is 24 december voor ons een rustig dagje. We hebben maar anderhalf uur rijden te gaan voor ons eindpunt Te Anau. Het is een aardig dorpje aan een prachtig meer met ook hier weer besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Het valt ons op dat de sneeuw tot redelijk laag (ongeveer 1500 meter schatten we) blijft liggen, terwijl de temperatuur met name vandaag (dik over de 25 graden) zeker niet winters aan doet. We zoeken zelfs even de koelte op in de plaatselijke bioscoop waar we een met een film een sfeerbeeld krijgen van het fjordengebied waar we de komende dagen zullen vertoeven. Aan het water van het meer van Te Anau merken we overigens wel dat de kou niet erg veraf is. Het weerhoudt Julie en Geert niet van een heerlijke duik. Julie ontpopt zich steeds meer als de ijsbeer van de familie en neemt regelmatig het voortouw om een duik te nemen, ook al voelt het water koud aan. Kerstavond brengen we door met Nicole en Sander en de kinderen. De barbecue van de camping wordt opgestookt en de salades, gebakken aardappeltjes en worstjes smaken uitstekend. Het wordt een gezellige avond, zeker als tegen een uur of elf de rendier kerstlichtjes van de camping te zien zijn.

Eerste kerstdag begint vroeg; voor zes uur. Het uitpakken van de kerstpakjes zorgt vooral bij Julie voor de nodige spanning. Heerlijk hoe ze daar in mee kunnen gaan. De kinderen hebben een paar dagen geleden zelf hun pakjes uitgezocht, ze hebben gespeeld met het inpakpapier, Marjolein heeft de cadeautjes in hun zicht ingepakt, maar de kerstman is vannacht toch langs geweest om ze te komen verstoppen..... Het kerstontbijt is dan misschien niet heel erg uitgebreid, het is wel inclusief een gekookt eitje én beschuit met muisjes. Natuurlijk volgt er een skypemoment met beide thuisfronten. Het verschil had echter niet groter kunnen zijn met de twee opa's en oma's in kerstornaat voor de nachtmis en wij in onze zomer outfit.

Na het afscheid van onze Nederlandse reisgenoten, slaan we af naar het westen om een van de toeristische hoogtepunten van het zuidereiland aan te doen: Milford Sound. Het regent er 200 dagen per jaar en wij hebben een straalblauwe hemel! De weg ernaartoe is al indrukwekkend. We rijden door oude gletsjerdalen en stappen af en toe even uit om van de vele vergezichten te genieten. Hier doen de Mirror Lakes wel wat hun naam hen ingeeft. Om een uur of twee stoppen we voor onze "piece de résistance" van de dag: Key Summit (een ruime 3 uur heen en terug) . De klim zelf is pittig maar eenmaal boven de boomgrens worden we beloond met een schitterend uitzicht. We zien 360 graden rond besneeuwde bergtoppen, kleine en grote bergmeren en kunnen - vooral omdat het zo helder is - heel erg ver kijken. We krijgen een warm gevoel dat we dit met z'n vijven kunnen doen en er ook met z'n vijven van genieten! Eenmaal beneden hebben we voldoende ruimte gecreëerd voor ons kerstmaal.

De camping in Hollyford (een uitgestorven mijndorpje 10 kilometer van de doorgaande route) ligt er liefelijk bij langs een bergstroompje, omzoomd door ruige bergkammen. Blijkbaar hebben sandflies ook smaak, want ze bivakkeren hier met z'n miljoenen... Het deert ons niet want Julie en Marjolein hebben een heerlijk kerstmenu samengesteld:

·         Vooraf: gerookte zalm (hierbij voor de kinderen een glas squash  en voor de ouders een glas pinot gris uit de Marlborough valley)

·         Hoofdgerecht: een lamshaasje op een bedje van haricots vert en gepureerde aardappelen overgoten met een cranberrysaus (hierbij voor de kinderen een glas sprankelend bronwater van het huis en voor de ouders een glas Pinot Noir uit de Otago Vallei)

·         Dessert: Grand dessert á la Julie

Tweede kerstdag maken we onze tocht naar Milford Sound af. Volgens Julie en Rein maken we vandaag een nieuw record: het record meeste korte wandelingen op één dag. En ze hebben gelijk want over de dag heen stoppen we op zes plaatsen om verschillende watervallen te zien en om een eerste glimp op te vangen van de Milford Sound zelf. Naast deze korte stops waarvan vooral de Marian falls, The Chasm en de Foreshore walk indruk maken, is er de tocht door de Homer tunnel: 1.5 km in het door het donker die Hidde vooral geweldig vindt. Eenmaal door de tunnel en op driekwart van de 120 km vanaf Te Anau wordt de omgeving echt ruw. Vele watervalletjes kronkelen naar beneden met smeltwater van de grote vlakken sneeuw die overal nog liggen en even later rijden we weer door dicht regenwoud. Ineens opent de fjord zich voor ons en zijn we weer op zeeniveau terwijl om ons heen de bergtoppen hoog boven ons uit torenen. Het is hier inderdaad erg mooi!

Mitres Peak, Milford Sound

De volgende ochtend doen we wat iedereen hier zo ongeveer doet die hier komt: we nemen de boot en varen de lengte van de fjord uit. We prijzen ons gelukkig dat het weer ook vandaag nog geweldig is en we vanaf het water de verschillende bergtoppen kunnen zien. Mitres Peak springt eruit met z'n 1600m, niet zo zeer omdat hij de allerhoogste in de buurt is (het gaat hier tot zo'n 2500m) maar wel omdat hij steil vanuit de zee oprijst en daarmee de hoogste berg ter wereld is (die dus zo steil uit zee oprijst). Maar naast Mitres Peak is eigenlijk het hele fjord behoorlijk indrukwekkend. De granieten wanden steken sterk af tegen het helderblauwe water van de zee.

Voor de kinderen (en voor ons stiekem ook) is er tweemaal het intermezzo van de bontzee honden die hier op een paar kliffen liggen te luieren. Grappig is dat ze daarvoor het meest winderige plekje van het fjord hebben uitgekozen, volgens de kapitein van het schip kan het hier behoorlijk spoken. Waarschijnlijk zitten ze daar om wat minder last te hebben van de sandflies.  Deze vervelende muggensoort komt alleen op Nieuw Zeeland voor en ze steken behoorlijk. Onze benen en armen zijn er getuige van. Vandaag valt het erg mee want de beestjes houden niet zo van de zon. Ze zijn er overigens al eeuwen en de Maori weten ook waarom. Toen de goden de 16 fjorden van de Zuidkust maakten begonnen ze in het zuiden en werkten langzaam naar het noorden toe. Daarom zijn de fjorden in het zuiden ook minder netjes ze kronkelen meer en zijn minder indrukwekkend. Maar bij de laatste (Milford Sound) hebben ze extra hun best gedaan en het resultaat mag er zijn. Zo vond ook de vrouw van een van de goden, ze was waarlijk onder de indruk, maar ze zag ook de keerzijde. Ze was bang dat de mensen alleen maar naar het natuurschoon zouden komen staren en daardoor hun werk niet meer zouden doen. En daarom schiep ze de Sandflies zodat de mensen wel moesten blijven bewegen, anders werden ze aangevallen door hordes van deze beestjes.

Net voor het eind van de boottocht stoppen we bij het onderwater observatorium. Hier dalen we af in een tunnel om negen meter onder de zeespiegel het waterleven te bewonderen. Heel wat visjes zwemmen langs de ramen, we zien een zeester een mossel verorberen en het witte black coral ziet er heel mooi uit. Eenmaal terug aan wal rijden we de weg terug naar de bewoonde wereld en overnachten op een schattige camping aan het Manapouri Lake. We proosten aan het water op de afgelopen dagen en 's avonds blijven de superlatieven nog lang in onze hoofden rondzingen. Het was een mooie kerst.

Fox en Franz Joseph gletsjers

19 december... Het eerste wat we doen bij het opstaan is de gordijnen opzij schuiven en vol verwachting naar boven turen. Onze gezellige camping in Franz Joseph heeft zicht op de gletsjer maar deze is helaas nog in nevelen gehuld al doet de zon wel al prima zijn best. De hele ochtend blijven we af en toe naar boven spieken want vanmiddag gaan we naar boven! Julie verdiept zich 's ochtends nog in de schrijfletters en Geert loopt met de jongens even het dorp in. 

Het is langzaam opbouwen naar een nieuw hoogte-punt van onze trip: een helikopter vlucht over de Franz Jozeph en de Fox gletsjer met een landing bovenop een van de twee. Zelfs Rein is behoorlijk onder de indruk, tegen ons: "Hebben jullie echt nog nooit van je leven in een helikopter gezeten? Zo hé, dan is het wel heel speciaal." En gelijk heeft hij, het is heel speciaal! Nadat ook de piloot groen licht heeft gegeven, stappen we gevijven achterin (Hidde op schoot bij Marjolein). Met de riemen net vast en de koptelefoons op, zijn we binnen een paar tellen airborn. 

Mount Tasman (l) en Mount Cook (r)

De vlucht is een bijzondere ervaring. We scheren over bergkammen en langs diepe kloven en hebben een prachtig zicht op zowel de bergpieken, de gletsjers (Fox en Franz Joseph) als ook de zee. Zowel de kinderen als wijzelf kijken onze ogen uit. Hier en daar hangen nog wat witte wolkjes, maar eigenlijk maakt dat het alleen maar echter... Hierboven zien we ook Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) en Mount Tasman (de op een na) in al hun glorie en in en volle zonneschijn liggen. Na een kwartiertje zet de piloot de landing in op de top van Franz Jozeph en even later staan we in niemandsland tot halverwege onze enkels in de sneeuw. Geweldig! Na het fotomoment is er even tijd voor een paar sneeuwballen en het genieten van het uitzicht, maar daarna vliegen we  verder over de gletsjer naar beneden en dalen we erg snel een dikke 2000 meter en staan we na een half uur (in ieder geval letterlijk) weer met beide benen op de grond. We zijn nog niet van het landingsplatform af, of de helikopter is met z'n volgende lading al weer naar boven... Er zit behoorlijk wat adrenaline in de lijfjes van de kinderen want het bleef die avond nog lang onrustig in de camper! Maar wat een belevenis...

Peters pool bij Franz Joseph gletsjer

Franz Joseph gletsjer

20 december begon negen jaar geleden ook met een bleek zonnetje, maar naarmate de dag vorderde evolueerde het weer omgekeerd evenredig met de stemming van de dag... Vandaag blijft het de hele dag stralend en we besluiten de gletsjer ook van onderuit te gaan bekijken. Twee wandelingen bij Franz Joseph en Peters pool geven een mooi beeld van wat we gisteren vanuit de lucht zagen. De kinderen lopen wederom vol enthousiasme en Hidde kwebbelt vrolijk over zijn helikopter en Julie vraagt wanneer we weer gaan... Maar ook het onderwerp van ons trouwfeest komt aan bod. Rein: "Julie, als jij nu negen was geweest was jij erbij geweest op het feest. Dat zou wel heel cool zijn, toch?" 's Avonds laten we de glazen klinken in het café-restaurant tijdens het feestmaal van fish 'n chips.
Na twee dagen mooi, moet het weer wel een keer omslaan, en dat doet het dan ook radicaal. De regen komt de volgende ochtend met bakken uit de hemel en korte navraag bij de receptie geeft weinig hoop voor de rest van de dag. Dan maar wat boodschappen en rustig richting het volgende gletsjer dorp: Fox, want morgen belooft beter. De middag vullen we met wat spelletjes zowel "old school" als digitaal, maar het betere trek-, duw- en klierwerk hoort natuurlijk ook bij zo'n dag. In de avond is het zowaar weer droog en de camping heeft een prima speeltuin en barbecue.

Lake Matheson

Fox gletser

De volgende dag begint grijs en als we de wandeling rond het spiegelmeer Matheson Lake maken zien we zo'n vijftig wolkentinten prachtig gespiegeld, maar geen besneeuwde bergtoppen. Maar als de dag vordert wordt het steeds beter en de onderkant van Fox Glacier ligt vol in de zon als we daar aankomen voor een wandeling!

In de middag moeten we weer een aantal kilometers maken om ons rondje Zuidereiland te kunnen vervolledigen. De bochtige route levert in de auto mooie spraakverwarringen op: "Ik voel me niet zo lekker" heeft verschillende betekenissen zo hebben we inmiddels ervaren: Julie: onmiddellijk stoppen want er komt van alles uit mijn maag; Hidde: ik verveel me ontzettend wanneer zijn we er en ik wil aandacht; Rein: ik heb honger en wil eigenlijk nu meteen een lolly/snoepje/koekje. De avondcamping is een natuurcamping op de Haastpass en route richting Queenstown, midden in de bergen, met voor het eerst in Nieuw Zeeland, een kampvuurtje.

van Abel Tasman NP naar Nelson Lakes NP en de zeehondenkolonie van Cape Foulwind

Donderdag 13 december: wederom een stralende dag en we rijden een mooie route naar Marahau, aan de rand van het Abel Tasman National Park. We boeken onze watertaxi voor de volgende dag -oplettendheid van Marjolein zorgt ervoor dat we niet te veel betalen - en maken een avondwandelingetje over het ruim 800 meter brede strand, morgenochtend is er geen enkele meter meer van over. Het verschil tussen eb en vloed is hier een dikke vijf meter (hoog). De camping voelt 's avonds erg huiselijk aan. Veel Nederlandse backpackers zijn hier neergestreken en met name het Brabantse accent voert -in ieder geval qua volume- de boventoon.

Ochtends staan we om half negen bepakt en bezakt klaar om met z'n vijven een flink stuk van de befaamde Abel Tasman coastal track te lopen. Het zou een bijzondere dag worden. Nog aan land stappen we in onze watertaxi die op de trailer achter een tractor hangt en na een kort ritje vervolgens achterwaarts de zee in rijdt waarna de watertaxi los gekoppeld wordt van de trailer. Het is een grappig gezicht. Eenmaal op het water is onze eerste halte de Split apple rock; een meer toepasselijke naam had men niet kunnen kiezen. Daarna zien we een aantal blauwe pinguïns zwemmen en daarna is het door naar de bont zeehonden (fur seals) kolonie die op een rots net voor de kust nestelt. Het is de maand waarin de puppies geboren worden en we zien van dichtbij een aantal schattige kleintjes over de rotsen hobbelen. Een aandoenlijk gezicht! En dan verder richting ons beginpunt van de wandeling. De gids vraagt een keer of vier of we zeker weten dat we er hier uitgezet willen worden en of we de 15 kilometer omhoog en omlaag wel aandurven met onze kids. Wij hebben er vertrouwen in. De wandeling is prachtig.

We lopen over de kliffen langs de zee en hebben af en toe een geweldig uitzicht over de kleine baaitjes onder ons. Het zand is hier erg ijzerrijk en heeft door de corrosie een heel mooie goudachtige kleur. Julie en Rein lopen met schijnbaar gemak op en af, want men had er bij het boekingskantoortje niet bij vermeld dat er behoorlijk wat venijnige klimpartijtjes in de route zaten. Hidde zit ondertussen prinsheerlijk bij papa in de rugzak en praat gezellig mee met de rest.

Met een kleine lunchpauze van een half uur zijn we na vijf uur wandelen op de plaats van bestemming. Een half uur voor onze afspraak met de watertaxi om ons weer op te pikken. Triomfantelijk groeten we een aantal anderen die ook op de boot zaten. "We hebben een nieuw record!" zingen Julie en Rein op een zelfbedachte melodie.  Ook de terugweg heeft nog natuur spektakel in petto. Net van het strand af zien we een heel aantal dolfijnen vlak langs de boot zwemmen. De dieren lijken een beetje de rode draad van onze vakantie te worden. Ze springen uit het water en zwemmen vlak langs het rubberbootje. Prachtig! Dit keer nemen we allemaal de tijd om ze goed te bekijken en laten we het fotograferen een beetje voor wat het is. Als we even later een grote mannetjes zeehond nog een flinke inktvis zien verslinden, kan de dag echt niet meer kapot.  Eenmaal terug gaan de schoenen uit, maar bij de kinderen is de pap nog lang niet op: ze spelen honderduit in de speeltuin. De beentjes van Marjolein en Geert gaan echter lekker omhoog en met een welverdiend koud biertje in de hand zien we vooral toe.

15 december stappen we weer in de auto voor een ritje naar Nelson Lakes National Park, een ruig gebied dat rond twee grote bergmeren ligt. We vinden een kleine natuurcamping aan de rand van het kleinste van de twee; Lake Rotoiti. 's Middags amuseren we ons met een tochtje per kajak op het meer. Julie en Rein peddelen zelf, ieder in hun eigen kajak, een eindje weg terwijl Hidde prinsheerlijk in het midden van de canadees met papa en mama zit. 's Avonds merken we dat we niet de enige gasten op de camping zijn. Naast wijzelf en vijf andere kampeerders hebben we het genoegen ook een paar miljoen sandflies op bezoek te hebben. Overdag valt het nog enigszins mee, maar naar de avond toe vallen ze je echt aan. Ondanks de lekkere avondtemperatuur is het onmogelijk om buiten te blijven zitten.

Het lekkere weer houdt ook de volgende dag aan en na een ochtendwandelingetje besluiten we ook het grotere meer, Lake Rotorua, aan te doen. We laten de dag aan de oever rustig voorbij kabbelen en maken een duik in het frisse water.

17 december lijkt het weer te veranderen. We staan op met een blauwe lucht, maar naarmate de dag vordert en we steeds meer westwaarts naar de kust toe rijden wordt het donkerder en tegen tweeën regent het behoorlijk. Het eerste stuk richting Westport gaat door het dal van de Buller rivier. We maken een korte stop bij 'de langste swingbridge van Nieuw-Zeeland' over de Buller rivier, maken een kleine wandeling en reizen dan verder. Een mooie tocht langs hoge bergen. Je ziet wel regelmatig kale hellingen. De bosbouw heeft in heel Nieuw Zeeland aardig wat mensen rijk gemaakt maar we zien ook de keerzijde. In het Te Papamuseum lazen we een aantal dagen terug dat rond de jaren vijftig van de vorige eeuw 85% van het land ontbost was. Vandaag de dag is dat nog zo'n 75%. Veel vegetatie is dus nog relatief jong.

Na het doen van de boodschappen en een lunch trekken we stoer de regenjassen aan en onder het mom, we zijn niet van suiker, lopen we een mooie tocht vanaf de vuurtoren van Cape Foulwind over de kliffen naar wederom een zeehondenkolonie. Die ziet er heel aardig uit, maar we merken dat we in het Abel Tasman National Parc behoorlijk verwend zijn want erg onder de indruk zijn we niet vandaag van de zeehonden met wederom hun kleintjes. Maar dat kan natuurlijk ook aan de regen liggen die steeds heviger de lucht uit komt vallen.

Ook de volgende dag worden we wakker in een kleine wereld. Motregen en mist wisselen elkaar af. De "spectacular views" langs de westkust naar het zuiden zullen grotendeels in nevelen gehuld blijven. Maar de Pancake Rocks zijn een indrukwekkend natuurfenomeen en zeker de moeite van het stoppen waard. Julie, Hidde en Rein vinden datzelfde van de stop bij de MacDonalds op de middag, niet zozeer vanwege de culinaire kwaliteiten maar wel omdat er zo'n leuke speeltuin bij is. In de namiddag stoppen we bij Shantytown, een klein openluchtmuseum dat een dorpje tijdens de goudkoorts een honderdvijftig jaar geleden voorstelt. Het is erg leuk gedaan en geeft een beeld van het ruige leven toen. Het ritje met de stoomtrein en het zelf mogen zeven van goud maakt het helemaal af. Omdat het weer behoorlijk wisselvallig lijkt te worden de komende week besluiten we in een keer door te rijden naar de Frans Jozef Gletsjer zodat we een beetje kunnen timen dat we de gletsjer opgaan met mooi weer.